Ze drukt op de zero gravity knop, haar lichaam kantelt achterover. Als het bed in zijn eindpositie is beland, zweeft ze. Weg zijn de spierpijn, de blauwe plekken en de echo van de goedbedoelde maar nutteloze tips die de coach haar toeschreeuwde voordat ze de kleedkamer inkluunde om zich uit het veel te strakke pak te wurmen.

Pieeeep. ‘Heartrate low.’ Het metallische stemmetje van haar horloge.
Ssssssss. Het gordijn zwaait open, ‘Curtainth open,’ slist het.
Ze draait haar hoofd richting het raam. Vanuit haar zwaarteloosheid ziet ze een stuk grijze hemel.
Klik. De felle plafondlamp gaat aan.
‘Get up,’ zegt het bed.
Ze zucht, houdt tevergeefs de zero gravity knop ingedrukt, het bed heeft haar al terug in verticale positie gemaneuvreerd. Haar pantoffels komen naar haar toe gezoefd. Ze wil er net met haar blote voeten inglippen, maar de pantoffels deinzen achteruit.
‘Fungus alert.’ Ze hebben lage stemmen en spreken synchroon.
De badkamerdeur opent en een kleine robot rijdt binnen, in zijn rechterhand een desinfectiespray die hij vanaf een veilige afstand op haar voeten sproeit. De spray is koud en prikkelt op haar huid.
Ze stapt in haar pantoffels, haalt de Chinese chocoladereep uit de zak van haar trainingsjack. Die heeft de man van de ijsdweilmachine haar toegestopt toen hij haar vanmiddag na de mislukte training huilend in de catacomben zag zitten.
De chocolade is al zacht en smelt meteen op haar tong. Er zitten ondefinieerbare stukjes in. Iets tussen knettersuiker en gepofte rijst. Ze zucht, heeft geen zin in de race morgen, wil gewoon in de zero gravity stand chocolade eten.
Pieeeeep. ‘Sugar levels high.’
De coach belt. Of alles oké is, hij kreeg een notificatie over te hoge suikerwaarden.
Ze zegt dat alles goed is, dat het vast weer een technisch foutje is, en dat ze uitkijkt naar de race morgen.

Pieeeeep. ‘Hydration.’
Ze wil geen water drinken, ze wil dat de zoete chocoladelaag voor altijd op haar tong en gehemelte blijft plakken.
Ze likt de wikkel van de reep schoon, wil alleen nog maar chocolade, herinnert zich dat die ene Chinese shorttracker het over een drone delivery service had. Ze appt, krijgt meteen de link doorgestuurd.
Pieeeeep. ‘Hydration.’

Ze gaat bij het raam staan, opent het zodra ze de drone in de verte ziet verschijnen.
‘Clothe the window!’ Het gordijn klinkt paniekerig.
Ze leunt naar buiten om de doos chocoladerepen aan te nemen.
‘Nooooo!’ roept het gordijn en begint opgewonden te fladderen, de rotorbladeren van de drone blijven in het gordijn hangen, de drone kantelt, de doos chocoladerepen valt
‘Nooooo!’ Ze zet zich af met haar gespierde benen, ze vliegt. Zero gravity, denkt ze heel even, voordat ze naar beneden stort.