Ik vond je toevallig, zoals je een schaduw toevallig verliest,

in een hoek van de kamer. Je lag als flard zwart in een massa bos

onderaan een roetrode lucht, waar woekervuur de droogte

met droogte had doorbroken en alles aan de nacht schroeide tot stof

 

Zelfs het water in de bladeren leek te branden

 

Je zou denken dat de dieren in ons als eerste zouden vluchten

en je smeekte me weg maar ik begreep je dichter

draaide me rond je as, we draaiden ons rond de as

die morgen zou tonen hoe vlammend gisteren wel was

 

Het bleek moeilijk ademen tussen ons, er lag al gauw te weinig hemel

tussen onze huiden en geen grens waagde zich aan dit branden,

geen ochtend die zichzelf nog lichter durfde hopen, toch blaasbalgden

we ons en zwollen op tot de grootte van een kinderkamer

 

waarin een zwart bos tot zwarte schijn ontvlamde

 

Er was veel dieperik waarin je jezelf liet woeden, te veel gloed

op de bodem van je schaduw; we susten elkaar en de vlammen

met klanken die ook bij kinderen werken. Daarna met onze tongen

over de vermoeide basten, weerbarstig gekromd, twee flarden

 

vlam waren we, toevallig gevonden, hoogwit rond gebarsten

kloven schors, verbrand gekorst onder uitgedoofd mos

Je hield jezelf alsof ik het was vast.

 

Zie je niet hoe mooi we samen schroeien tot ons blijven onze huid

in brandt? Straks wacht het gloeien van dit nu, zwartgeblakerd

van overtuiging dat er geen toeval meer was, toen wij ons vonden.