Ze had er zin in gehad

Ze had er zin in gehad. Ze wist niet waarom en niet waarom hij met haar. Maar ze had er zin in gehad. Zeker.
Ze had voor haar kast gestaan. Niet overdreven lang. Ze had getwijfeld over de groene jurk, maar ging voor een spijkerbroek. Dat nieuwe witte t-shirt. Gestreepte blazer. Toch maar wel hakken. Niet sexy, nee niet sexy. Casual chique. Fris. Jong. Zoals ook haar proza werd genoemd.
Ze had het menu opgezocht. Het was geen bourgondisch jaar geweest. Van haar voorschot alleen had ze nauwelijks kunnen eten, laat staan chique en buiten de deur. De laatste keer moet met haar moeder geweest zijn, toen die in de lente even over was.
Ze had zich afgevraagd of hij met iedereen of alleen met vrouwen. Maar vooral of ze een hamburger zou kunnen bestellen. Die op de kaart zag er goed uit, met dat ei er ook op. Maar ze voorzag eigeel langs haar mond, saus op haar kin. Beter van niet. Ze twijfelde even over pasta met schelpjes. Maar bij pasta met schelpjes hoort wijn en misschien was het zo’n afspraak wel niet. Zuurdesembrood met koud gerookte zalm. Beter. En dan een dubbele espresso en een spa rood ernaast. Veilig maar niet zonder karakter.
Ze had haar haar gekamd. En vast gedaan. Volgens haar vriendin zat ze er anders te vaak aan. Dat kwam zenuwachtig over.
Ze had geoefend. Hardop voor zich uit. Antwoorden geformuleerd op voor de hand liggende vragen. Ja, het einde had ze altijd al voor ogen gehad, maar het perspectief was gaande weg pas ontstaan. Eigenlijk naar aanleiding van een vraag van haar redacteur. Autobiografisch? Absoluut, maar haar eigen vader leefde nog. O, nee dat vond ze helemaal niet erg om te horen, dat is zeker een compliment.
Ze had het lijstje met namen van inspiratiebronnen nog een keertje opgedreund, zodat ze die namen straks quasi-nonchalant kon laten vallen.
Ze had het spannend gevonden. Was hier nog niet aan gewend, haar debuut was geruisloos in de wereld gevallen, de belangstelling van kenners was nog onbekend.
Ze had er even over nagedacht. Maar nee, nee joh, nee. Dit was goed. En gewoon. Gewoon een afspraak. Gewoon een lunch. Ze had de gedachten van zich af geschud.
Ze had ondanks de tegenwind toch maar de fiets gepakt. Had harde hiphop opgezet, omdat je daar zo lekker zelfverzekerdheid op veinst.
Ze had te snel gefietst, had nog even op een bankje aan het water gezeten, tot ze precies acht minuten te laat was en haar hart rustig aan deed.
Ze had hem meteen herkend, had haar hand uitgestoken en drie zoenen gekregen.
Ze had al de zin uit zich voelen stromen. En met de zin, de zinnen die hier vragen over konden stellen.