shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Aafke van Pelt
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Dirk van Pelt
    • Emma Laura Schouten
    • Femke van de Griendt
    • Gastauteurs
    • Jam van der Aa
    • Jens Vydt
    • Jirke Poetijn
    • Joep van Dijk
    • Jozien Wijkhuijs
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Lilian van Ooijen
    • Maaike de Wolf
    • Manik Sarkar
    • Marthe van Bronkhorst
    • Nelson Morus
    • Nicchelle Buyne
    • Pascal Vanenburg
    • Peter De Voecht
    • Steff Geelen
    • archief
      • Anne Büdgen
      • Anne-Minke Meijer
      • Bart Smout
      • Christine Geense
      • Claartje Chajes
      • Derk Fangman
      • Elske van Lonkhuyzen
      • Enver Husicic
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Gijsje Kooter
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Johannes Westendorp
      • Joop-Maris Vollering
      • Joubert Pignon
      • Kasper van Hoek
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leon Brill
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Matthijs Koevoets
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Nicole Kaandorp
      • Renée Kapitein
      • Renske van den Broek
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Sarah van Vliet
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
      • Tynke Hiemstra
  • Over shortreads_
Marron Das
op 26 februari 2019
Deel dit verhaal

Wolven op Utrecht

Nu het laatste schaap geveld is noemen we het de hoogste tijd.
Wij redden ons makkelijk op een tiental vierkante kilometers; als het moet hebben we genoeg aan één huis op palen. Zelfs als het zo ver komt dat we enkel een slaapkamer hebben in het huis op palen zal dat onze dagelijkse gang niet wezenlijk veranderen, zolang er een raam is waaruit we kunnen vissen en een filter om het water drinkbaar te maken.
Ooit moesten we een auto lenen om de zee te zien, later was een verrekijker voldoende en tenslotte hoefden we enkel nog het bos uit te wandelen. We genoten ervan dat ze naar óns toe kwam in plaats van altijd omgekeerd en omdat de wolf zich settelde dachten we dat het met het milieu wel goed zat. In al onze naïviteit stelden we de wolf en het klimaat aan elkaar gelijk. Jaren lagen we aan het water, zwommen in de hoge golven en aan aankleden deden we nauwelijks. We vreeën ons de eindeloze zomer door wetende dat zij er was.
Maar met de zee kwamen de dieren. Wilde dieren lieten zich onze kant op stuwen en toen de boeren het water niet meer konden stoppen zetten ze de staldeuren open opdat het vee zichzelf zou redden. Nu het eerstvolgende eiland niet langer te bevliegen is blijven zelfs de vogels bij ons.
Onvermijdelijk moet er besloten worden. Dat voelden we steeds, maar we realiseren ons pas net dat wíj dat moeten doen. Wij die altijd elk besluit gemeden hebben, moeten kiezen tussen de wolven en de rest. Voor de schapen is het te laat en als de eenden, de koeien, de herten en uiteindelijk de vossen dood zijn, zullen ze de palen van ons huis beklimmen.
Dus we gooien een muntje omhoog en het is kop, en jij schuift het geweer naar me toe.


Over welk nieuws gaat dit?


Vorige verhaal
intertoys
Bonje
Volgende verhaal
DE HOGE VISSEN

Over de auteur

Marron Das

Marron Das schrijft proza, podcast en scenario. Ze studeerde aan de schrijfopleiding op de HKU en schreef voor o.a. SLAA, Ondercast, Fringe en De Toneelmakerij.

Ook van deze auteur

door Marron Das
11 april

McDrive

3 Minute Read
door Marron Das
06 december

Doortocht

3 Minutes Read
door Marron Das
18 oktober

Nachtvlinder

3 Minute Read