Toen Nicole wegging liet ze de planken, die hij in haar naaikamertje voor haar aan de muur had gemaakt, leeg achter. Simon had niet geweten wat hij met al die ruimte moest, die altijd al bedoeld was voor Nicoles dozen vol zooi die ze gebruikte om haar creaties te maken. Creaties, zo noemde ze dat, dan leek het tenminste nog ergens naar.

Nadat ze weg was, zat hij soms aan haar bureautje (waar haar naaimachine had gestaan en van waarachter ze hem dankbaar had aangekeken als hij met koffie kwam, haar leesbrilletje aandoenlijk naar het puntje van haar neus geschoven. Een kaboutervrouwtje. Vroeger durfde hij dat soort dingen niet hardop te zeggen en het moment dat hij dat wel ging doen was het moment dat er iets begon te breken. Hij had pas door dat dat Nicole was toen hij thuiskwam van de post rondbrengen en ze met boodschappentassen vol naaigerei in de gang stond. Toen ze zei dat ze wegging. ‘Nee, niet naar de Jumbo, maar weg weg’). Nadat ze weg was, zat hij soms aan haar bureautje en keek omhoog naar planken vol verdwenen stukjes Nicole en dan wist hij dat ze veel meer aan elkaar had genaaid dan lapjes stof.

Zo was het begonnen, zonder plan, maar vanuit een diepgeworteld besef dat wat er ook op de planken zou komen iets moest zijn dat al de rest overstemde. De eerste keer dat hij met een enveloppe thuiskwam, had hij hem verstopt. Hij wist niet voor wie, want er was niemand, maar toch durfde hij hem niet op een van de planken te leggen. Later wel, toen het er genoeg waren om niet meer op te vallen. Hoe meer je van iets hebt, hoe minder mensen het zien. Hij had zelfs een keer de buurman naar binnen gelaten om te kijken wat er zou gebeuren en het was bijna teleurstellend dat die er niets van zei. ‘Vroeger kregen postbodes de doodstraf voor het stelen van post,’ had Simon bijna gezegd, maar dat was de kat op het spek binden.

Twee brieven per dag werden er drie, toen vier en tegenwoordig haalt hij de elastieken er niet eens meer af. Hij stapelt de pakketten op en er zullen weldra meer planken bij moeten komen, planken van ‘na Nicole’, planken die bewijzen dat hij is doorgegaan zonder haar.

Hij maakt de enveloppen nooit open. Alleen als hij het nodig heeft drukt hij zo’n bij elkaar gebonden stapeltje tegen zijn wang en als hij dan goed luistert, hoort hij hoe de woorden binnenin om elkaar heen draaien als het naaigaren op de spoeltjes van Nicole.

Hij weet dat er ooit een einde aan zal komen. Maar voorlopig heeft niemand er nog iets van gezegd. Post die niet gemist wordt, is blijkbaar niet echt belangrijk. Behalve voor hem. Voor hem is het de wereld.