shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Anna van der Kruis
    • Anne Büdgen
    • Anne Lichthart
    • Bart Smout
    • Dirk van Pelt
    • Gijsje Kooter
    • Jirke Poetijn
    • Lena Kurzen
    • Leon Brill
    • Manik Sarkar
    • Matthijs Koevoets
    • Mariken Heitman
    • Mariska Vollering
    • Marron Das
    • Pascal Vanenburg
    • Renée Kapitein
    • Sara van Gennip
    • Stefan Popa
    • archief
      • Anne Broeksma
      • Annemarie de Gee
      • Derk Fangman
      • Elfie Tromp
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Joubert Pignon
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Martijn Simons
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Sander van Leeuwen
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
  • Over shortreads_
Mariska Vollering
op 5 maart 2021
Deel dit verhaal

we zijn er weer

Wat ik dan nog wel heb. In alle saaite, in alle dagen die op elkaar lijken. Een tuin met sprieten en blaadjes die de grond uit kruipen. Die ik alweer niet herken. Vorig jaar waren we er ook, roepen ze, weet je het echt niet meer? Je had ons nog opgezocht in je gidsje, je had ons schatje, lieffie, mooierd genoemd, toe nou.

Ze zijn de oudoom op de familiereünie, opeens staat hij voor je bij de kapstok. Je weet dat je ‘Oh, ome Piet, wat leuk, hoe gaat het met u’ moet roepen, maar geen naam valt je binnen. Het is familie, je glimlacht vriendelijk, je kijkt te lang naar de geel-bruine wrat in zijn nek. Het zou een aanknopingspunt kunnen worden, de volgende reünie. Het zweet prikt in je oksels.

Het komt misschien nog, zeg ik tegen de sprieten en hun blaadjes. Als jullie groter zijn. Als we meer tijd samen hebben doorgebracht. Als ik weer een rondje tuin met mijn zus heb gedaan. De grond is kaal en donker. Met kattendrollen. En die sprieten. Ik bedenk of het al tijd is voor teleurstelling om de bollen die niet zijn uitgekomen. Om de biodiverse jungle die het maar niet wil worden, om de enige beesten die mijn tuin lijken te bezoeken: het duo slak&mier. Ik maak geen afspraak voor winkelen bij de Hornbach want er zit daar gif in de perkplanten, ik loop nog eens een rondje, ik strooi een oude zaaddoos leeg en fluister ‘toe maar, daar komen jullie!’. De liefde mag nog groeien.


Over welk nieuws gaat dit?


Vorige verhaal
Bij de kapper
Volgende verhaal
Van heilig nut

Over de auteur

Mariska Vollering

Mariska Vollering (1971) heeft 1 fiets, 2 paar hardloopschoenen en geen zomerjas. Ze heeft een geoefend oog voor sociaal ongemak, maar schrijft ook graag over de Marskarretjes Opportunity en Curiosity. Want samen zijn ze net een mop.

Ook van deze auteur

door Mariska Vollering
26 maart

Draag ons

3 Minute Read
door Mariska Vollering
12 februari

Kunst

2 Minutes Read
door Mariska Vollering
22 januari

mtva

2 Minutes Read