shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Anne-Minke Meijer
    • Christine Geense
    • Claartje Chajes
    • Dirk van Pelt
    • Enver Husicic
    • Elske van Lonkhuyzen
    • Gijsje Kooter
    • Jam van der Aa
    • Joop-Maris Vollering
    • Jozien Wijkhuijs
    • Kasper van Hoek
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Leon Brill
    • Manik Sarkar
    • Matthijs Koevoets
    • Nicole Kaandorp
    • Renske van den Broek
    • Sarah van Vliet
    • archief
      • Anne Broeksma
      • Anne Büdgen
      • Annemarie de Gee
      • Bart Smout
      • Derk Fangman
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Jirke Poetijn
      • Joubert Pignon
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Pascal Vanenburg
      • Renée Kapitein
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
  • Over shortreads_
Joop-Maris Vollering
op 5 maart 2021
Deel dit verhaal

we zijn er weer

Wat ik dan nog wel heb. In alle saaite, in alle dagen die op elkaar lijken. Een tuin met sprieten en blaadjes die de grond uit kruipen. Die ik alweer niet herken. Vorig jaar waren we er ook, roepen ze, weet je het echt niet meer? Je had ons nog opgezocht in je gidsje, je had ons schatje, lieffie, mooierd genoemd, toe nou.

Ze zijn de oudoom op de familiereünie, opeens staat hij voor je bij de kapstok. Je weet dat je ‘Oh, ome Piet, wat leuk, hoe gaat het met u’ moet roepen, maar geen naam valt je binnen. Het is familie, je glimlacht vriendelijk, je kijkt te lang naar de geel-bruine wrat in zijn nek. Het zou een aanknopingspunt kunnen worden, de volgende reünie. Het zweet prikt in je oksels.

Het komt misschien nog, zeg ik tegen de sprieten en hun blaadjes. Als jullie groter zijn. Als we meer tijd samen hebben doorgebracht. Als ik weer een rondje tuin met mijn zus heb gedaan. De grond is kaal en donker. Met kattendrollen. En die sprieten. Ik bedenk of het al tijd is voor teleurstelling om de bollen die niet zijn uitgekomen. Om de biodiverse jungle die het maar niet wil worden, om de enige beesten die mijn tuin lijken te bezoeken: het duo slak&mier. Ik maak geen afspraak voor winkelen bij de Hornbach want er zit daar gif in de perkplanten, ik loop nog eens een rondje, ik strooi een oude zaaddoos leeg en fluister ‘toe maar, daar komen jullie!’. De liefde mag nog groeien.


Over welk nieuws gaat dit?


Vorige verhaal
Bij de kapper
Volgende verhaal
Van heilig nut

Over de auteur

Joop-Maris Vollering

Joop-Maris Vollering (1971) heeft 1 fiets, 2 paar hardloopschoenen en geen zomerjas. Ze heeft een geoefend oog voor sociaal ongemak, maar schrijft ook graag over de Marskarretjes Opportunity en Curiosity. Want samen zijn ze net een mop.

Ook van deze auteur

door Joop-Maris Vollering
24 maart

Terugslagkleppen

3 Minute Read
door Joop-Maris Vollering
03 maart

Stofnest

3 Minutes Read
door Joop-Maris Vollering
10 februari

Voorpret

3 Minutes Read