We zijn een nieuwsgierige diersoort. Willen graag weten hoe dat eruit ziet: een planeet die krimpt als een dementerend hersentje. En dan met stalen gezicht beweren dat dat niet interessant is. We kunnen de Noordelijke route bevaren. De Noordpool zien dus. Drie maanden per jaar kan dat nu al. Uiteindelijk misschien acht. Al die lagen geschiedenis. Allemaal verborgen onder die ijskappen. Nu zichtbaar. Je ziet af en toe een ijsbeer op een ijsschots langs drijven. Die sterft uit. Zoals de buidelwolf of de maagbroeder, de dodo en de mammoet hem voorgingen. Maar hoeveel moois is in permafrost bewaard gebleven. Een gemummificeerde bizon in zijn geheel en een veulen van staart tot hoofd. Zoiets kan gekloond worden. Spannen we een dier voor onze wagen dat geen weet heeft van zijn miljoenen jaren. Prehistorisch stuifmeel, ook aangetroffen. Alsof je terug kijkt in de tijd. Vergeten planten, vergeten bloemen, vergeten fruit, vergeten groente, vergeten bacteriën. Ja, die ook. We krijgen de prehistorische tering terwijl onze huizen verzakken en gasleidingen springen. Na afloop eten we graag een hamburger.