shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Anne-Minke Meijer
    • Christine Geense
    • Claartje Chajes
    • Dirk van Pelt
    • Enver Husicic
    • Elske van Lonkhuyzen
    • Gijsje Kooter
    • Jam van der Aa
    • Joop-Maris Vollering
    • Jozien Wijkhuijs
    • Kasper van Hoek
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Leon Brill
    • Manik Sarkar
    • Matthijs Koevoets
    • Nicole Kaandorp
    • Renske van den Broek
    • Sarah van Vliet
    • archief
      • Anne Broeksma
      • Anne Büdgen
      • Annemarie de Gee
      • Bart Smout
      • Derk Fangman
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Jirke Poetijn
      • Joubert Pignon
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Pascal Vanenburg
      • Renée Kapitein
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
  • Over shortreads_
Marron Das
op 22 oktober 2018
Deel dit verhaal

Wachten tot de winter komt II

Nog altijd is het geen winter. Nauwelijks is het herfst zelfs, ondanks de klok die bijna verzet wordt. Vanmorgen werd je wakker van een mug die langs je hoofd jankte, en je denkt dat dat de schuld is van Trump. Je denkt aan het water, de nog altijd groene oever, aan de golven en aan de schaatsen die je misschien wel nooit meer aan kunt. Aan de overkant die je misschien wel nooit meer zult bereiken, aan de stip die iedereen zou kunnen zijn – maar die niet iedereen is.

Later vind je iets terug dat je al weken kwijt was. Een oorbel, een hele kleine, verdwenen toen je nog iedere dag het water uit het kanaal uit je haren waste. Nu ineens ligt hij in het putje van de douche. Daar lag hij eerder niet, dat weet je omdat je er vaak keek. Je wist dat je hem zou vinden, zoals je dat bij sommige dingen weet. Bijna dagelijks keek je in het putje en bijna dagelijks wist je: ik vind hem – maar vandaag nog niet. Je wist dat eisen geen zin had.

Je hebt een buurvrouw. Ze is al dagen aan het stofzuigen, de kussens van haar stoelen hangen over de rand van het balkon, de verwarmingsbuizen die van haar huis naar het jouwe lopen kraken van het schoonmaakwerk en door alle kieren ruik je pompoen en paddestoelen. Beneden in de hal heeft ze een briefje opgehangen. Ze vraagt of iedereen wil meewerken aan de grote schoonmaak. Het liefst tegelijk, liefst deze week, het liefst zodat er maar één keer een berg grofvuil voor de deur staat.
Je hangt er een briefje naast.
‘Dit heeft geen zin,’ schrijf je. ‘Zo werkt het niet. Je kunt de bladeren niet van de bomen dwingen, de dieren niet in wintervacht, het ijs niet op het water. Je moet wachten tot de winter komt.’




Vorige verhaal
de hond fileren
Volgende verhaal
koe
Melk drinken is racisme en koeien zijn nazi’s

Over de auteur

Marron Das

Marron Das schrijft proza, podcast en scenario. Ze studeerde aan de schrijfopleiding op de HKU en schreef voor o.a. SLAA, Ondercast, Fringe en De Toneelmakerij.

Ook van deze auteur

door Marron Das
11 april

McDrive

3 Minute Read
door Marron Das
06 december

Doortocht

3 Minutes Read
door Marron Das
18 oktober

Nachtvlinder

3 Minute Read