Je zult het wel stom vinden dat ik je schrijf want je vindt alles stom. Vrouwen sowieso, zeker die van een zekere leeftijd. Kan jou het schelen dat ze een aantal decennia na jou is geboren. Ik doe het toch. Misschien kun je de kachel aansteken met mijn brief.
Wat een erge ouders heb je, Frits, en wat een bezoeking om al die lange dagen met hen door te brengen. Je vader met zijn borstrok en zijn gemors. Hoe hij in het Engels vraagt of er nog nieuws is. Je moeder die hoei, boei naar de wc rent, verkeerd rookt, oliebollen bakt met verkeerde stukjes appel.
Het luchtte me op om je te leren kennen Frits. Je bent een eikel. Je bent een nog grotere eikel naar je ouders. En dat is goed. Moeten die oude mensen maar niet zo achterlijk zijn. Jouw ouders waren oud en volslagen debiel in 1946. De mijne waren rijp voor het gesticht in 1988, ik was toen 17. Jouw en mijn ouders leken op elkaar, kun je nagaan. Ik weet nog dat ik dat dacht: het is 1988, mijn vader en moeder stammen verdomme uit de Middeleeuwen! Mijn vader stond in zijn lange witte onderbroek in de hoek van de keuken, mijn moeder zong kerkliedjes tijdens het koken. Hun lievelingsfilm was Santa Musical, dat zegt je niks natuurlijk, maar zo heet ‘ie ook niet. Hij heet The Sound of Music. En dat zegt je ook niks. Als ze terugkwamen van een uitje met de Boerenbond vertelden ze dat ze in een museum een mooie expeditie hadden gezien.
Je liet me zien dat het mag, je ouders verachten. Dat het je taak is als kind.
Intussen ben ik zelf zo’n oud wijf. Ik zie mijn dochter naar me kijken met jouw blik. Als ik mijn telefoon raar vasthou, als ik dans, als ik de naam van een Youtuber verkeerd uitspreek. Een Youtuber, dat is moeilijk uitleggen. Maar ik denk dat je een goeie geweest was in deze tijd. Met je konijn in je broek. Ik vraag haar of ze gezellig thuisblijft, ik zie haar in godsnaam eens aardig doen tegen mij. Uit mededogen. Ja, die vond ik ook zo mooi bij jou, Frits, op nieuwjaarsochtend. Mededogen.
En het gaat voorbij. Ik rimpel en strompel mijn graf in, mijn lichaam ten prooi aan het verval. De beloftevolle jeugd van mijn dochter verliest vanzelf haar glans. Misschien maak ik ‘m mee, de dag waarop haar kind voor het eerst zijn moeder veracht. Dan zal ik weer aan je denken. Alles gaat voorbij, alles komt terug. We leven, we ademen het is niet onopgemerkt gebleven. Dankjewel lieve Frits.
Mariska
Rondom de Boekenweek heeft Shortreads een aangepast programma: drie weken lang verschijnt er elke werkdag een brief aan een romanpersonage. Vandaag Frits van Egters uit De Avonden.
