In een verlaten gang staat een plukje koffers tevergeefs te wachten op eigenaren. Bakbeesten omwikkeld met plastic, ouderwetse leren koffers met hendels, rolkoffers van geribbeld polypropyleen en eco-koffers van gerecycleerd huishoudelijk afval.
Tussen de bonkige ruimbagage staat een onopvallende Samsonite rolkoffer die eigenlijk ook als handbagage had meegekund.
Vijfentwintig kilometer verderop probeert een vrouw te wennen aan het idee dat ze haar koffer waarschijnlijk voorgoed kwijt is.
Het is acht weken geleden dat ze haar oude Samsonite met de grootst mogelijke zorgvuldigheid inpakte. Open schoenen, nette schoenen (wandelschoenen aan). Zes ton-sur-ton setjes, voor iedere dag één, en één reserve. Poncho voor als het regent, merinowollen vestje voor als het ‘s avonds afkoelt en de wind opsteekt op het terras. Ondergoed en sokken zo gerangschikt dat ze de kuiltjes en richeltjes keurig opvullen. Twee waterpas kofferhelften achter een codeslot dat nooit meer zal worden geopend.
Ze heeft genoeg geld om de inhoud van de koffer te vervangen, maar ze houdt niet van verspilling. Nog minder houdt ze van onzekerheid. Ze belt naar de luchthaven: Waar is haar verdomde koffer? Waarom wordt ze niet geïnformeerd over de gang van zaken? Waarom mag ze niet zelf in het depot komen zoeken?
Aan de andere kant van de lijn wordt werktuiglijk gewacht totdat de ongevaarlijke vrouw inbindt en ophangt.
De eigenares houdt er niet van om dingen te laten slingeren en ze houdt er ook niet van als anderen dat doen: logeetjes die tandenborstels achterlaten, kennissen die geleende boeken niet teruggeven, mensen die haar presentjes aan hen misschien wel met opzet vergeten mee naar huis te nemen.
Achter een gordijntje op zolder bewaart ze een tas met paperassen: afschriften, kasboekjes, en een studentikoze groepsfoto. Een van de jongens op de foto had haar bijna dertig jaar geleden gevraagd of hij de tas even bij haar mocht stallen. Ze weet niet meer waar hij woont of zelfs of hij nog leeft. Ze kan zichzelf er niet toe zetten om zijn gegevens te achterhalen of de spullen weg te gooien.
(De jongen op de foto leeft nog, niet eens zo ver bij haar vandaan, hij gaat binnenkort met vervroegd pensioen, en hij zal nooit wat van zich laten horen.)
De vrouw had nog getwijfeld: ruimbagage of handbagage. Ze had haar parfum van Van Cleef & Arpels thuis kunnen laten en een nieuw flesje kunnen kopen op de luchthaven. Maar het oude was nog niet helemaal leeg.
Over precies een jaar zullen koffer en inhoud worden vernietigd, samen met de andere koffers. De luchthaven is geen eigenaar, dus er bestaat geen andere bestemming dan de destructiebak.
Het zal nog enkele jaren duren voordat de eigenares van de Samsonite zich zal realiseren dat ze niet van reizen houdt, en vliegschaamte als excuus zal gebruiken om haar vakanties voortaan in de achtertuin door te brengen. Tegen die tijd zal ze een aantal hindernissen genomen hebben. Paperassen afgedankt, uitgeleende boeken opgegeven, tandenborstels weggegooid. De kofferinhoud vervangen, de koffer zelf niet.
