Arvid had aan alles gedacht: koffie, plastic bekertjes, melk en suiker, zelfs roerstaafjes. Zijn moeder had broodjes gesmeerd: ham voor de vleeseters, kaas voor de vegetariërs en blaadjes sla voor de vitamines. De hulptroepen zouden over een half uur arriveren.
Een appartement in het centrum van Gotenburg voor een prikkie, daar had hij wel een paar dagen puinruimen voor over. Post niet openmaken, stelselmatig brieven van de belastingdienst negeren, deurwaarders buiten de deur houden, dan vroeg je er ook wel een beetje om natuurlijk. De man – het enige wat het gerechtshof hem wilde vertellen was dat het een man betrof – die ervandoor gegaan was, zou nu wel in Spanje zitten. Een schone lei, een nieuw begin, zoiets.
Met enige trots stapte Arvid de drempel van de woning over. Zijn eerste grotemensenhuis. De intense geur van rotting deed hem kokhalzen, maar dat nam hij op de koop toe, evenals de stapels onopgemaakte post en de borden etensresten waarop exotisch uitziende schimmels een mini-jungle had gevormd. Maar zijn moeder had een een grootverpakking groene zeep bij zich, een wondermiddel waarmee je zelfs de meest hardnekkige vlekken eruit kreeg. Zij zou het poetswerk wel voor haar rekening nemen. Overal lagen stapels vuilniszakken. Uit sommige drupte bruinig sap. De grond was bezaaid met maden die het nooit tot vlieg hadden geschopt. Zij die dat stadium wel hadden bereikt, zaten onbeweeglijk op het plafond in de hoek van de woonkamer. Aarzelend zette Arvid een paar stappen. Leefden die beesten nog?
Als op een cue steeg een wolk van duizenden vliegen op en gonsde door de kamer. Zijn moeder gilde en liet de schaal broodjes op de grond kletteren. Met een hand voor zijn neus en mond rende Arvid naar het raam en zette het open. Als een veelkoppig dier vloog de wolk naar buiten. De achterblijvers, de stervenden, kropen traag over het afgebladderde behang.
Zijn moeder zou alvast in de keuken beginnen, Arvid met het leeghalen van de slaapkamer. Het was er schemerig. De houten vloer en nachtkastjes waren bedekt met een dikke laag stof. Pas toen zijn ogen aan het donker gewend waren, zag hij het. Een been dat onder het bed uitstak. Of iets dat leek op een been. Hij kon de vorm van de botten door de bleke leerachtige huid heen zien.
Plots was weer zeven en keek hij naar Se7en. Stiekem natuurlijk, het was een 16+-film, maar zijn vader had hem op dvd en die was tennissen. Als hij hard doorkeek, zou hij het net halen. Brad Pitt en Morgan Freeman speelden een detectiveduo dat een seriemoordenaar op het spoor was die aankondigde zeven moorden te zullen plegen, elk gebaseerd op een van de zeven hoofdzonden.
Ergens halverwege de film vonden ze in een kamer met op de muur in bloederige letters het woord SLOTH geschreven een man die was vastgeketend op bed. Uitgemergeld, uitgedroogd, een skelet met een vel eroverheen. Overduidelijk dood. Arvid rilde, maar moest toch blijven kijken van zichzelf. Tot de man plotseling rochelend met een schreeuw overeind kwam.
Arvid sprong op van de bank, rende naar buiten en klom in de eerste de beste boom die hij tegenkwam. Zo zacht dat niemand het kon horen, fluisterde hij: ‘dit is niet echt gebeurd, dit is niet echt gebeurd, dit is niet echt gebeurd.’ Net zo lang totdat hij het zelf geloofde.
