Er zijn mensen die altijd kwetsbaar zijn gebleven en inmiddels zo oud zijn, dat verschillende generaties voor ze gezorgd hebben. Steeds nieuwe mensen in je leven. Ongevraagd. Steeds nieuwe visies in je leven. Niet zelf bedacht.

Er zijn mensen die gezien hebben hoe de mens werkelijk is, doordat de ander zich niet in ze herkende.

Er zijn mensen die weten dat intenties niet uitmaken als iemand je pijn doet. Dat de ander altijd zegt dat het vervelend voor je is, maar dat het er nou eenmaal bij hoort.

Er zijn mensen die nog steeds hopen op een thuis.

‘Vroeger waren ze gemeen tegen mij, hè?’
– ‘Ja. Dat hadden ze nooit mogen doen.’
‘Hier gebeurt dat niet, hè?’
– ‘Nee. Nergens meer, hoor. Vroeger wisten ze niet beter.’
‘ Ik hoef hier nooit meer weg, hè?’
– ‘Je mag hier altijd blijven wonen.’
‘Wat er ook gebeurt, toch? Ook als ik heel boos doe.’
– ‘Wat er ook gebeurt. Je mag hier altijd blijven wonen.’
‘En jij blijft hier ook voor altijd werken, toch?

Eenzaamheid is een gegeven en wijsheid is dat niet kunnen benoemen.