shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Aafke van Pelt
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Dirk van Pelt
    • Emma Laura Schouten
    • Femke van de Griendt
    • Gastauteurs
    • Jam van der Aa
    • Jens Vydt
    • Jirke Poetijn
    • Joep van Dijk
    • Jozien Wijkhuijs
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Lilian van Ooijen
    • Maaike de Wolf
    • Manik Sarkar
    • Marthe van Bronkhorst
    • Nelson Morus
    • Nicchelle Buyne
    • Pascal Vanenburg
    • Peter De Voecht
    • Steff Geelen
    • archief
      • Anne Büdgen
      • Anne-Minke Meijer
      • Bart Smout
      • Christine Geense
      • Claartje Chajes
      • Derk Fangman
      • Elske van Lonkhuyzen
      • Enver Husicic
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Gijsje Kooter
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Johannes Westendorp
      • Joop-Maris Vollering
      • Joubert Pignon
      • Kasper van Hoek
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leon Brill
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Matthijs Koevoets
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Nicole Kaandorp
      • Renée Kapitein
      • Renske van den Broek
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Sarah van Vliet
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
      • Tynke Hiemstra
  • Over shortreads_
Avatar foto Michiel Stroink
op 30 december 2015
Deel dit verhaal

Voor al uw knalwerk

Tram 17 was, normaal gesproken, één van de rustigste tramlijnen van Amsterdam. Tot stadsdeel De Baarsjes zat het voertuig nog redelijk vol met forenzen, toeristen en dagjesmensen, maar daarna, als het toestel verder richting Osdorp reed, was het vrijwel uitgestorven.

Koerd was nu ruim anderhalf jaar de vaste conducteur op het traject, maar hij was vastbesloten om het glazen hokje in het midden van de tram zo snel mogelijk te verlaten. Hij was nooit een goede leerling geweest; hij was snel verveeld, of ‘afgeleid’ volgens zijn docenten, en altijd bezig met herrie schoppen. De wereld draaide te langzaam voor hem, zodra hij het idee kreeg dat hij stilstond, was hij op zoek naar beweging. Wat dat betreft leek zo’n tramlijn nog behoorlijk op zijn eigen karakter.

“Dames en heren, kunt u alstublieft een beetje doorlopen? Vooraan is nog plek genoeg en u komt allemaal aan de beurt.” Koerd kreeg het idee tijdens de nog rustigere zomermaanden. De plek en de situatie waren ideaal voor zijn handeltje. Mensen liepen in en uit en er kon onmogelijk gecontroleerd worden wat er in een volle tram gebeurde. En mocht er toch iets gebeuren, dan konden zijn klanten bij de eerste de beste halte snel weer uitstappen. En hij had gelijk gekregen, op 30 en 31 december was tram 17, zonder twijfel, de drukstbezochte tramlijn van Amsterdam.

“Zegt u het maar, meneer?” Koerd begon de dag met ongeveer vijfhonderd euro aan wisselgeld in zijn kleine kluis, maar inmiddels puilde het ding uit en zat er zeker vierentwintigduizend euro in.

“Vijf pillen, twee gram coke, twintig strijkers en twee oefenhandgranaten.” Zijn klant zag er keurig uit. Onder de beige regenjas droeg hij een maatpak en hij stopte de producten in de donkere aktetas. Hij werkte ongetwijfeld als advocaat of bankier op de Zuidas. Voor Koerd maakte het niks uit, trainingspak of Hugo Boss kostuum, de kleur van geld maakt elk onderscheid overbodig.
“Vierhonderd euro, alstublieft, en zegt het voort: Tram 17 voor al uw knalwerk!”

Het ging goed tot de halte op het Surinameplein. Volgens de brandweer kwam het waarschijnlijk door het kacheltje in de kleine cabine, maar met al die strijkers zou het ook kunnen komen door de wrijving die ontstond in de bochten die de tram maakte. De knal was tot het Mercatorplein te horen. Er waren zeker twintig gewonden en voor even dwarrelde de cocaïne als witte poedersneeuw over het plein. Koerd had naar alle waarschijnlijkheid niks gemerkt. De kleine conducteurscabine werkte als een snelkookpan en het repetitiesalvo concentreerde zich op de inhoud van die ene vierkante meter die het begin en het einde betekende van een echte Amsterdamse rasondernemer.




Vorige verhaal
De verzamelaar
Volgende verhaal
Fuck de regels

Over de auteur

Avatar foto
Michiel Stroink

Michiel Stroink (1981) studeerde Literatuurwetenschap aan de Universiteit Utrecht en werkt als communicatieadviseur. Na Of ik gek ben schreef hij de goed ontvangen en bekroonde roman Tilt.



Ook van deze auteur

Avatar foto door Michiel Stroink
16 december

Bitkoorts

4 Minute Read
Avatar foto door Michiel Stroink
11 mei

De targets van de inspecteur

3 Minute Read
Avatar foto door Michiel Stroink
30 maart

We kunnen het allicht proberen

3 Minutes Read