Soms wil ik dat alles weer is zoals het vroeger was. Als ik hoor dat de longen van de aarde in brand staan verlang ik terug naar de tijd dat ik op de achterbank van de auto zat, naar de druppels op de ramen keek en mijn moeder na het horen van het nieuws vroeg wat ‘zure regen’ betekende. Ik mis die regen, die overigens niet zuur was, ik heb de regen zelf geproefd toen ik tijdens een stortbui mijn hoofd achterover gooide en mijn mond opende.

Als ik lees dat de president van Amerika Groenland wil kopen, wil ik terug naar het moment waarop ik op de basisschool voor het eerst een onvoldoende haalde op een toets, het was een onverwachte kennistoets en de eerste waar ik niet voor kon leren. Ik had gegokt dat Boris Jeltsin de president van Amerika was en schaamde voor alle antwoorden die ik had gegeven. Niemand mocht mijn cijfer weten. Ik wil dat Boris Jeltsin weer president van Amerika wordt.

Als blijkt dat er een strijd om me gestreden wordt, omdat ik een kijker ben, omdat ik geld oplever en omdat Netflix mijn geld wil, omdat Videoland mijn geld wil, omdat Disney mijn geld wil, verlang ik naar de tijd dat ik mijn ouders na het zien van een spotje op tv vroeg of ze hun kijk- en luistergeld wel betaald hadden, de tijd dat ik borrelnootjes niet haastig uit de zak schrokte, maar ze op de bank uit een bakje at dat op mijn schoot lag, ik droeg een pyjama met katten en mijn moeder had na het douchen mijn haren gekamd, mijn haar droogde langzaam, ik dronk sinas met kleine slokjes en keek naar de programma’s die mijn vader wilde zien.