Ik heb mijn negende kruisje ontvangen en moet op gesprek komen. Volgens het berichtje op mijn telefoon moet ik me tussen 14:00 en 15:30 melden bij Natascha op haar kantoor op de eerste verdieping van het distributiecentrum. Ik weet niet wie Natascha is, maar dat geeft niet. Ik werk er al maanden, maar ik weet van niemand in het distributiecentrum wie hij of zij is.
Met de #wind tegen fiets ik langs het kanaal en bedenk smoezen. Je krijgt kruisjes voor te laat komen en ziek zijn. Maar ik wil helemaal geen smoezen. Ik was gewoon een week ziek en ik klokte twee keer een minuut te laat in. Ik neem me voor om Natascha eens goed de waarheid te zeggen, straks. Met haar negen kruisjes. Mij een beetje op mijn vrije dag tegen de #wind helemaal naar Terwijde laten fietsen om verantwoording over een griepgolf af te leggen. Stom wijf.
Op de eerste verdieping van het distributiecentrum blijkt sprake van een gang met vijf gesloten deuren. Er komt een jonge vrouw uit één van de deuren tevoorschijn. Hoewel we binnen zijn, draagt ze toch een muts. De muts staat haar ook nog eens erg goed. Maar de vrouw is niet Natascha. Dat weet ik, omdat ze zich op mijn eerste werkdag aan me heeft voorgesteld en toen heette ze niet Natascha.
‘Eh,’ zeg ik.
‘Hm?’ vraagt niet-Natascha.
‘Ik ben op zoek naar Natascha,’ zeg ik.
Een andere deur gaat open. Een jonge man die niet zou misstaan in een Olympische roeiploeg steekt zijn hand naar me uit.
‘Hallo,’ zegt hij. ‘Ik ben Robbert.’
Ik schud de hand. De man draagt een vriendelijke trui, heeft vriendelijke krullen op zijn hoofd en een erg goede tandarts. Hij zegt: ‘Natascha is op vakantie, dus nu ben ik Natascha.’
Het gesprek met Natascha duurt erg kort. Hij vraagt hoe ik aan al die kruisjes kom. Ik zeg dat ik griep had. Hij zegt dat hij ook griep heeft gehad, maar dat het systeem nu eenmaal zo werkt. Bij negen kruisjes moet er een gesprek. Dat is bij dezen afgerond. Ik mag meteen weer weg.
Buiten bij de fietsen staat Mini-Cleopatra. Mini-Cleopatra is vrij klein en ze lijkt een beetje op Cleopatra. Haar default mode is superchagrijnig, maar als ze in de penarie zit, schakelt ze vakkundig over op schattig. En ze zit nogal vaak in de penarie, vanwege de mismatch tussen haar lengte en de hoogte van de stellingen in het distributiecentrum. Tijdens elke pickronde tref je haar, terwijl ze wanhopig naar een onbereikbaar artikel staat te springen. ‘I don’t know what to do!’ roept ze dan. En als één van ons het artikel voor haar gepakt heeft, verzucht ze vakkundig: ‘you saved me.’ En daarna zegt ze als verklaring: ‘I am too small.’
De fiets van Mini-Cleopatra is #omgewaaid en met het uiteinde van het stuur precies tussen de spijlen van de twee bewegende delen van een openstaand automatisch hek gevallen. Het hek wil keigraag dicht, maar dat gaat niet, vanwege dat blokkerende stuur. De fiets zit muurvast. Dit keer lijkt Mini-Cleopatra echt wanhopig. Ze roept: ‘This is impossible, because it cannot happen!’
Ik krijg de fiets vrij makkelijk los. Ze zegt: ‘You saved me.’ Uit automatisme voegt ze er een nodeloze: ‘I am too small’ aan toe. Ik weet ook wel dat dit een toneelstukje is, maar ik ga er gewoon maar in mee en glunder vakkundig.
