Ze was altijd bang geweest. Dat ze het verkeerde zag, of hoorde. Het verkeerde dacht of zei. Niet lang genoeg nagedacht had, of juist te lang. Op normale dagen, functioneerde ze, net als anderen. Zich niet bewust van het denken. Alsof de processen in haar hoofd geautomatiseerd waren maakte ze lijstjes en vinkte die af.
Fotograferen hielp haar. Haar camera gaf haar een excuus, de wereld met haar eigen ogen te bekijken. Vanaf haar pubertijd had ze haar leven vastgelegd. Een deel van de foto’s had ze ingeplakt. Andere in plastic insteekhoezen gestoken. Weer anderen zaten in mapjes van Kruidvat, Hema, de één uur service.
Het stond op zolder, in dozen. Samen met eindeloos veel handgeschreven brieven, agenda’s, dagboeken. Vol woorden, waar ze zich nu voor schaamde. Vaak vroeg ze zich af waar ze op wachtte. Waarom ze ze niet weggooide. Het organiseren van haar digitale archief, had ze jaren geleden opgegeven. Videobanden. Kapotte laptops, harddrives.
De grootste kans iets terug te vinden, was via de gratis e-mail dienst, waar ze eind jaren negentig een account aangemaakt had. Op heldere dagen, raakte ze daarvan in paniek, dan probeerde ze een voorbeeld aan hem te nemen.
Hij klikte zijn tabbladen weg als hij gevonden had wat hij zocht. Zette elke avond zijn computer uit. Deed de was, als de mand vol was. Hij kon er niet tegen als zij stapeltjes maakte van rekeningen die ze nog moest betalen. Als ze een rol plakband in de vensterbank liet liggen, omdat ze die soms nodig had. Samen met haar laptop sleave. Haar handtas. Als de vensterbank leeg was, was hij tevreden.
Hij dacht niet aan de vijf open dozen rijst in de voorraadkast. De pakken sap met nog een slok erin, die steeds een stukje verder naar achterschoven in de koelkast. De aangebroken bakjes olijven, de zacht geworden tomaten. Als de deur die ervoor zat dicht was kon hij ze vergeten.
Als hij naar bed kwam, sloeg zij haar armen om hem heen. Wachtte tot ze precies gelijk ademden. Voelde hoe haar kaken zacht werden, haar nek, haar buik en die van hem. Heel langzaam. Dan was er orde. Voor even.
