Elk gesprek dat ze voerde leek minuten te duren. In werkelijkheid waren het uren, dagen.

Een mannenstem zei dat er hagel was gevallen in Spanje van elf centimeter doorsnede. De bui had tien minuten geduurd. Een meisje van 1 was geraakt, in het ziekenhuis terecht gekomen en van dinsdag- op woensdagnacht overleden. 1600 hectaren waren afgebrand in Californië. Honderden woningen verzwolgen, duizenden mensen uit hun huizen gevlucht. Een aantal van hen had verwondingen opgelopen. In Pakistan overleden 1200 mensen. Het water wilde overal heen, behalve naar veilige plekken. Het duwde en trok iedereen kopje onder.

Het transporteerde haar naar een schipbreuk die niet bestond uit regen maar uit taal. Een hoofdstuk uit haar lievelingsboek dat een beukende zee werd, dat haar bedwelmd had, en opnieuw en opnieuw tegen de grenzen van haar eigen binnenste gesmeten. (Het eerste is mijn naam, het eerste is mijn naam, het eerste is mijn naam, het eerste is mijn naam, het eerste is mijn naam, het eerste is mijn naam.)

Een dochter kwam bij haar zitten om iets te vragen. Haar stem was op, het volume weg. Ze kon alleen nog de laatste paar woorden die ze hoorde herhalen.

NB.
Dit is deel 2 van 2. Deze Shortread is een kleine, persoonlijke ode aan hoorspelkoningin Marlies Cordia. Zij overleed op 2 augustus 2022. Dankbaar ben ik, dat ik haar mocht kennen en dat ik vandaag samen met vrienden en collega’s haar leven en werk mag vieren in Amsterdam.