Zij: Maar waarom heb je precies dat weggelaten?
Ik: Het snijden, bedoel je?
Zij: De zelfbeschadiging, ja. Vond je dat te?
Ik: Het was niet nodig voor het verhaal, zo gaat dat met bewerkingen, voor sommige dingen kies je en voor sommige niet. Het mag geen dagen gaan duren, zo’n hoorspel. Op een gegeven moment moeten de mensen ook iets gaan eten met elkaar. Aan tafel. Hun keuken schoonmaken.
Zij: Wel typisch, toch?
Ik: Ik wilde geen patiënt van je maken. Ik wilde niet dat de luisteraar kon zeggen, o, die is bipolair, daar hoef ik niks mee. Dat gaat niet over mij.
Zij: Je vond het onsympathiek?
Ik: Voor mij was het zo ook wel duidelijk dat je pijn had.

Ze kon geen onderscheid meer maken tussen echte mensen en fictieve. Voerde gesprekken met personages van veertig jaar geleden. Sommige kwamen verhaal halen, zoals Alicia.

Ik: Ze had gewild dat haar pijn er meer had mogen zijn. Dat ik er meer voor op was gekomen. Ze vond het idioot wat ik ermee had gedaan.

Misschien had ze eraf moeten blijven.

NB.
Dit is deel 1, morgen deel 2. Dan met zowel een nieuwslink als een directe aanleiding. (Beloofd.)