Er zijn vaste combinaties. Mensen met een tepelpiercing hebben nooit schaamhaar. Mannen met kleine pikkies hebben meestal ook een dikke buik. Bijna niemand heeft slechts één tatoeage. Vrouwen met ongeverfd haar hebben vaker lege, hangende borsten en een vrouw die om de paar minuten een elektronische sigaret uit de zak van haar badjas haalt, heeft meestal een borstvergroting gehad. En billen zeggen veel. Oude mannen met kleine, slappe billetjes zijn bijna altijd in hun eentje. Mannen met bolle billen waren liever thuis gebleven, maar hun vrouwen hadden anders besloten.
Als je zoals hij al jaren elke dag honderden lichamen voorbij ziet komen, begin je vanzelf patronen te herkennen. Met veelheid komt ook inwisselbaarheid. Dat geldt niet alleen voor lichamen. Dat geldt voor alle dingen waarvan er veel zijn, en van de meeste dingen zijn er nu eenmaal veel. Een paar weken na de dood van zijn moeder was hij onder enige dwang door zijn juf in groep 6 op schoot getrokken. Ze had toen van achter haar rug een boekje tevoorschijn getoverd, dat heette “Ik ben uniek!”. Op de voorkant stond een getekend jongetje, met een rood petje, een brede glimlach en een opgestoken duim die groter was dan zijn romp. “Speciaal voor jou”, had zijn juf samenzweerderig gesproken, met haar gezicht zo dicht bij dat van hem dat hij alleen maar naar de zwarte mascaraprut in haar ooghoek kon kijken.
Heel even was hij dat gaan geloven, dat hij uniek was, tot hij op een dag in het papierhok achter het lokaal een doos met nog drieëntwintig van die boekjes vond.
Zelf houdt hij er helemaal niet van, maar zijn moeder was er gek op naakt te zijn. Die lag op zaterdagochtend urenlang in bad met een stapel modetijdschriften die geribbeld waren van het vocht. Hij bracht haar altijd thee, om iets liefs voor haar te doen, maar éigenlijk stiekem omdat hij bang was dat ze in slaap zou vallen en kopje onder zou gaan, en eigenlijk nóg stiekemer omdat hij haar grote, drijvende lijf zo mooi vond. Haar gebruinde huid – ze lag de hele zomer ingesmeerd met olijfolie op het strand – en haar roodgelakte nagels. Maar vooral haar grote borsten die naar het wateroppervlak toe getrokken werden, met tussen die borsten dat gekke deukje in haar borstbeen. Hij stelde zich voor dat dat deukje precies gemaakt was om zijn oor in te leggen. Volgende week, nam hij zich dan altijd voor, volgende week vraag ik haar of dat mag.
Hij klikt de volgende video open en speelt hem af op dubbelde snelheid. Er is geen lichaamskenmerk dat zich niet al eens op zijn scherm heeft herhaald. Van elk lijf bestaan er meerdere, er is een beperkt aantal mallen. Hij zou haar deukje vanzelf terug vinden.
