De cijfers van haar oudste dochter zijn niet goed. Haar dochter zit met haar hoofd ergens anders, school interesseert haar niet meer, ze is te veel bezig met de buitenwereld.
Er moet iets veranderen. Ze moeten praten. Maar niet nu.
Ze pakt een zakje chips uit de tas op de passagiersstoel en geeft het door naar de achterbank. Delen!
Haar jongste dochter klaagt dat haar zus grotere handen heeft.
Maar jij hebt een kleinere maag, dus je zit sneller vol.
Mama!
Ze zegt dat ze moeten ophouden, allebei. 

Haar oudste dochter komt overeind en gebaart verrukt naar iets buiten de auto. Ze zien het niet.
Daar!
Ze zoekt mee, ziet alleen wat graffiti op de achterkant van een verkeersbord, ze rijden er al aan voorbij. Plukjes wit tegen een verder strakblauwe lucht boven met groen beklede bergen, midden op het wegdek een doorgetrokken, vervaagde gele streep.
Het chipszakje kraakt alsof het in elkaar wordt gefrommeld. Haar jongste dochter buldert haar verontwaardiging door de auto.
Na-na na-naa-na.
Haar jongste dochter brult nog eens.
Ze roept dat als ze nu niet heel gauw ophouden, ze niks meer krijgen tot ze bij oma zijn. Begrepen?

Haar jongste dochter pruttelt nog een beetje na. 

In de achteruitkijkspiegel ziet ze hoe haar oudste dochter losse chipjes naar haar zusje gooit. Niet doen, zegt haar jongste, terwijl ze ze van haar trui vist en in haar mond stopt. Niet doen. De jongste giechelt. Dit soort gegiechel kan wegebben in een slaperige stilte of overstromen in gegil. Ze klemt haar vingers om het stuur. 

Als ik later op mezelf woon ga ik elke dag chips eten, zegt haar oudste dochter.
Als jij later op jezelf woont? Maak je een grapje?
Ze stuurt een strenge blik via de spiegel. Maar haar oudste heeft haar blik al afgewend naar buiten;  haar kin steunend in het holletje tussen haar opgetrokken knieën, haar lange armen om haar dunne benen gevouwen. Ze groeit zo snel, ze is nog zo klein.
In dit tempo haal jij je middelbareschooldiploma pas op je vierentwintigste, dame.
I don’t care.
Als je nou eens net zo veel tijd zou besteden aan je huiswerk als aan je vlogs…
I kno-hooooow!
Verdomme. Ze wilde dit gesprek helemaal niet voeren, niet nu, niet hier.

Op dit soort momenten beuken de woorden van haar eigen moeder altijd extra op haar wrevel in. Als oma heb je de lusten, als moeder de lasten, als kind de lusten. Net zolang tot de dochter zelf moeder wordt. Het is niet anders. Je zal het tot die tijd gewoon moeten uitzingen. Wat, dacht je dat jou de puberteit bespaard zou blijven? Na alles wat je mij hebt aangedaan? Haha!

Met haar wijsvinger tast ze naar de knop van haar nieuwe autoradio. Het aftandse onding dat al sinds de aanschaf in haar Kia Pride zat, is onlangs door haar broer vervangen door een eigentijds model. Een barse mannenstem vult ineens de ruimte, ze draait het volume gauw omlaag.
Mam?
Haar oudste dochter tikt met iets tegen haar schouder. Het is een USB-stick.
Mam, wil je dit aanzetten?
Wat is het?
Muziek.
Heb je dat weer gedownload?
Stilte.
Saar… 

Maar ze steekt de stick in de radio en vindt, na wat geklooi, de juiste modus.
I was born sick, but I love it
Command me to be well
Amen-
Ze kijkt geschrokken om zich heen, controleert gauw of alle ramen goed dichtzitten, maar niemand heeft ze gehoord, ze zijn alleen, alleen zij drieën op de weg.
Amen, amen.
Haar oudste dochter houdt haar vuist als een microfoon voor haar mond, schudt haar hoofd en zingt luid mee.
Take me to church
I’ll worship like a dog at the shrine of your lies
I’ll tell you my sins and you can sharpen your knife
Haar jongste dochter zucht overdreven diep en draait met haar ogen.
Haar oudste zet nog wat harder aan.
Offer me that deathless death
Good God, let me give you my life

Nog maar negentig kilometer te gaan.