Deze ochtend had Herman echt last gekregen en dus ging hij naar de dokter.
Met druppels zweet op zijn voorhoofd van de lichte paniek ging hij zitten aan het doktersbureau. ‘Wat kan ik voor u doen?’
‘Iets is mij overvallen dokter, iets vreemds.’
‘Waar heeft u last van?’
‘Een gevoel. Dingen die mij niet interesseren vind ik plots interessant. Ik voel me dan onderdeel van een collectief en dan ga ik gekke dingen roepen!’
‘Wat roept u dan?’, vroeg de dokter. ‘Hup die, en hup die! Hup Ajax, bijvoorbeeld. Ik ben helemaal niet voor Ajax! Ik roep het ook allemaal heel openbaar, op internet en soms in de supermarkt.
‘U klinkt gewoon enthousiast, wat is daar mis mee?’
‘Het lijkt me te overkomen, dokter, zonder dat ik er erg in heb, het is vreselijk. Ineens zet ik op Twitter: “Verstappen kampioen!” en: “#Held!” en: “#maxieee Historisch moment!!” .. en ik houd helemaal niet van geschiedenis!’
‘Ah ja’, zei de dokter, ‘wanneer begonnen de klachten?’
‘Vorige week, maar daar twijfel ik nu aan, in elk geval kreeg ik er dit weekend echt last van.’
‘Wat merkte u dan?’ vroeg de dokter. ‘Douwe Bob! Ik vond zijn nummer in eerste instantie niet eens mooi, ik vond Italië veel beter maar toch wilde ik dat hij zou winnen.’
‘U steunt uw vaderland, vindt u dat niet mooi?’, vroeg de dokter.
‘11e. Douwe Bob was 11e geworden en ik zet op Facebook: Goed gedaan kerel! Mooi man, trots! Dat meen ik toch helemaal niet? De 11e plaats is een vreselijke teleurstelling en toch plaats ik dat online. Daarbij.. ik steun mijn vaderland verder nooit, het gebeurt nu ineens.’
De dokter maakte wat notities en wiebelde met zijn wenkbrauwen.
Herman begon zachtjes te snikken. ‘Ik.. ik weet gewoon niet meer of ik iets zelf wel vind, of ík het vind. Ik weet het niet, ik weet gewoon niks meer. Weet u iets?
De dokter bestudeerde zijn notities, keek op en zei: ‘waar u last van heeft klinkt als een klassieke uitstorting. Zoiets gebeurt vaak rond deze tijd en het is iets waar meer mensen last van lijken te hebben, de één meer dan de ander.’
‘Kan het verholpen worden?’ vroeg Herman bedeesd.
De dokter antwoordde: ‘ik raad u aan om een held aan te wijzen. Een symbolische figuur, iemand die voor altijd dit gevoel op aarde zal representeren. Die laat u in uw hart en zo kunt u dit gevoel een beetje in toom houden. Het zal helpen.’
‘Zal het voldoende zijn?’, vroeg Herman. ‘Straks begint de Tour de France, ik sta niet voor mijzelf in! God verhoede dat de Elfstedentocht komende winter plaatsvindt, want ik haat erwtensoep en Unox-sjaals.’
‘Daar zal u minder last van hebben’, zei de dokter.
Herman ging redelijk gerustgesteld naar huis en wilde dit advies wel eens uitproberen.
Vanmiddag overviel hem toch dat onhoudbare gevoel weer en dit keer twitterde hij: ‘Geweldig om tot de voorbestemden te horen Nu nog wachten op de Eindtijd #mooiman #redder #fortyninedays en #historisch moment’.
Er was niet veel veranderd maar een Unox-sjaal zal Herman nooit meer dragen.