Ze kijkt naar buiten. Het licht weerkaatst op het witte gemeentehuis. Een skateboarder knalt op het lege plein. Iemand gooit glas in de container, het snijdt haar gedachten in duizend stukjes en strooit ze uit. Nu zijn ze los van elkaar en niet meer te achterhalen. Een brommer trekt op. De man, die hier ook al jaren woont, heft luid hijgend gewichten en laat ze trillend weer zakken. Sinds corona is hij niet meer in de sportschool geweest. Ze kijkt ernaar. Ze kijkt naar de beweging van anderen. Zij zit meestal of loopt kleine stukjes. Ze kijkt zelden het nieuws en googelt al twee maanden alle voetafwijkingen die ze zou kunnen hebben, hun risicovolle behandelingen, met dramatische uitkomsten. Hij zegt steeds dat ze dat niet moet doen. Hij legt de gewichten op de vloer en rekt zich uit. Ze houdt van hem. Heel vanzelfsprekend en ook steeds nieuw. Alsof er in de vanzelfsprekendheid scheurtjes ontstaan. Liefde scheurt. Glas breekt. Rutte zegt dat we onze bek moeten houden. Straks zal het licht oranje worden en dan verdwijnt de straat uit zicht.