shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Anna van der Kruis
    • Anne Büdgen
    • Anne Lichthart
    • Dirk van Pelt
    • Elske van Lonkhuyzen
    • Jirke Poetijn
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Leon Brill
    • Manik Sarkar
    • Mariska Vollering
    • Marron Das
    • Max Hermens
    • Nicole Kaandorp
    • Renée Kapitein
    • Sara van Gennip
    • Stefan Popa
    • archief
      • Anne Broeksma
      • Annemarie de Gee
      • Bart Smout
      • Derk Fangman
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Gijsje Kooter
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Joubert Pignon
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Matthijs Koevoets
      • Mariken Heitman
      • Martijn Simons
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Pascal Vanenburg
      • Sander van Leeuwen
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
  • Over shortreads_
Elske van Lonkhuyzen
op 22 april 2022
Deel dit verhaal

**twijf

De cursor knipperde achter de letter ‘w’. Ze typte eerst eifelen (zag er goed uit), toen ijfelen (vreemd maar vertrouwd, door de gelijkenis met ‘twijfelen’). Toch maar googelen. Dat ze uitgerekend de spelling van dit woord opzocht, ontlokte haar een lachje. De honden keken even op.

Weifelen bleek correct. Ze las dat het afstamde van hetzelfde woord als ‘wuiven’ en oorspronkelijk ‘heen en weer bewegen’ betekende. Twijfelen kwam daarentegen van ‘twee’ en drukte een tweestrijd uit. Ze woog de twee woorden af. Wiegde zachtjes heen en weer. Haar stoel kraakte.

Er was een openbaar rapport verschenen met een vertrouwelijk deel. Volgens het openbare rapport was alles in orde. Het vertrouwelijke deel had ze niet gelezen. Het ene sms’je van het slachtoffer kon ze zich herinneren, het andere niet. Vrouwen waren vaker een doelwit, als iemand dat wist, was zij het wel. Hoe vaak ze al niet ***wijf was genoemd. Sommige dommeriken schreven ***weif. Van enige aarzeling leek bij al die mannen geen sprake.

Ze keek naar buiten. De takken van de Japanse kers voor het raam weifelden in de wind. Ze lieten hun bloesem los. De stoep lag vol roze confetti. Of vol troep, het was maar hoe je het bekeek. Ze stond op, schudde haar schouders los, ging koffie halen. Terwijl ze inschonk, belde de partijvoorzitter. Het bestuur had een manier gevonden om de zaken te vereenvoudigen: voortaan kwam er niet een openbaar rapport met een vertrouwelijk deel, maar géén rapport. Ze hing op en nam een slok. Ze zou ‘het spijt mij’ tegen het slachtoffer zeggen, en dat zou dieper gaan dan ‘ik excuseer me hiervoor’.


Over welk nieuws gaat dit?


Vorige verhaal
!ɓ en de grammofoonplaat
Volgende verhaal
Kruipruimte

Over de auteur

Elske van Lonkhuyzen

Elske van Lonkhuyzen woont in Nijmegen en schrijft ultrakort, speels proza. Daarbij experimenteert ze graag met vorm. Zo maakte ze een haikukaraoke-installatie, een kleurboek met portretten van grootouders, erotische plantengedichten en 'B(r)oekje', een stickerboek met anekdotes bij al haar korte broeken. www.wodkanademosterd.com

Ook van deze auteur

door Elske van Lonkhuyzen
11 maart

Inflatie

3 Minute Read
door Elske van Lonkhuyzen
27 januari

Flessenpost

4 Minute Read
door Elske van Lonkhuyzen
19 december

Klam handje

4 Minutes Read