shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Aafke van Pelt
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Dirk van Pelt
    • Emma Laura Schouten
    • Femke van de Griendt
    • Gastauteurs
    • Jam van der Aa
    • Jens Vydt
    • Jirke Poetijn
    • Joep van Dijk
    • Jozien Wijkhuijs
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Lilian van Ooijen
    • Maaike de Wolf
    • Manik Sarkar
    • Marthe van Bronkhorst
    • Nelson Morus
    • Nicchelle Buyne
    • Pascal Vanenburg
    • Peter De Voecht
    • Steff Geelen
    • archief
      • Anne Büdgen
      • Anne-Minke Meijer
      • Bart Smout
      • Christine Geense
      • Claartje Chajes
      • Derk Fangman
      • Elske van Lonkhuyzen
      • Enver Husicic
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Gijsje Kooter
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Johannes Westendorp
      • Joop-Maris Vollering
      • Joubert Pignon
      • Kasper van Hoek
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leon Brill
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Matthijs Koevoets
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Nicole Kaandorp
      • Renée Kapitein
      • Renske van den Broek
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Sarah van Vliet
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
      • Tynke Hiemstra
  • Over shortreads_
Anne Büdgen
op 4 september 2017
Deel dit verhaal

Twenty years ago

Ik huilde toen de kist met bloemen door de menigte werd gereden, toen haar butler middenin een zin slikte, toen een vriendin van haar die iets met charity deed, zei dat ‘it was an absolutely heartbreaking moment’ toen de twee jongens de kerk binnen kwamen. Ik huilde bij het applaus dat aanzwol buiten de kerk en aarzelend door de gasten werd overgenomen en bij de colonne over de snelweg die maar niet vorderde omdat de mensen uit de berm renden en zich vastklampten aan de auto waarin ze lag. Ik huilde toen de bomen en struiken in beeld kwamen waar achter ze werd begraven. Dat het daar stopte en stemmen vertelden hoe er aarde op de kist werd gegooid en niemand verder iets zei en zelfs de vogels stil waren.

Ik was de pers. Ik was de cameraman die haar met schokkerige bewegingen volgde. Ik was de honger naar hoe ze een wenkbrauw optilde of een traan liet vallen en het oog dat de headlines scande bij de kiosk. Ik was het volk dat haar van mij maakte en mij van haar, ik was wij.

We jammerden als de klaagvrouwen uit de Bijbel. Wij, ingehouden als we zijn, hadden eindelijk een reden om te rouwen. Om ons land waar geen woord bestaat voor ‘schrikken’ of ‘snot’, om de overleden moeder of gesneuvelde dromen. Ik gunde het ons, de zee van bloemen, de gesprekken tussen wildvreemden, het luik dat opende in het dak van de zolder en licht wierp op wat de afgelopen jaren te slordig was opgeruimd.




Vorige verhaal
De dag dat alles was gedaan
Volgende verhaal
Capriolen

Over de auteur

Anne Büdgen

Anne Büdgen schrijft gedichten, korte verhalen en theater. Onlangs verscheen haar eerste roman Boven de straat hangt een witte lucht, dagboek van Anna Meesink vol psalmen, slordig geschreven gedachten en poëzie.

Ook van deze auteur

door Anne Büdgen
16 januari

Zwart

2 Minute Read
door Anne Büdgen
08 maart

Van heilig nut

2 Minute Read
door Anne Büdgen
15 februari

Eindelijk

2 Minute Read