shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Anne-Minke Meijer
    • Christine Geense
    • Claartje Chajes
    • Dirk van Pelt
    • Enver Husicic
    • Elske van Lonkhuyzen
    • Gijsje Kooter
    • Jam van der Aa
    • Joop-Maris Vollering
    • Jozien Wijkhuijs
    • Kasper van Hoek
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Leon Brill
    • Manik Sarkar
    • Matthijs Koevoets
    • Nicole Kaandorp
    • Renske van den Broek
    • Sarah van Vliet
    • archief
      • Anne Broeksma
      • Anne Büdgen
      • Annemarie de Gee
      • Bart Smout
      • Derk Fangman
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Jirke Poetijn
      • Joubert Pignon
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Pascal Vanenburg
      • Renée Kapitein
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
  • Over shortreads_
Avatar foto Kira Wuck
op 10 juni 2016
Deel dit verhaal

Tussentijd

Als kind werd ik verschrikkelijk eenzaam van de gedachte dat ik niet wist hoe lang het zou duren voordat er zich weer opnieuw leven zou ontpoppen nadat de mensheid uitgestorven zou zijn. Duisternis waarin je het verstrijken van tijd niet kon zien. Het niet weten hoe lang dat ‘tussenmoment’ zou duren, duizenden of miljarden jaren hield mij nachten lang wakker.

Een stad met onbewoonde flats, kindertehuizen, poppen, zwembaden en onleesbaar geworden boeken geeft mij ongeveer hetzelfde gevoel. Hoelang duurt het voordat die geraamtes van dingen verdwenen zijn en plaats hebben gemaakt voor iets nieuws. De kanker uit het DNA van de overlevenden gefilterd is die dertig jaar geleden in Tsjernobyl woonden.

Die leegte heeft ook iets onheilspellends en aantrekkelijks. Ik speelde graag in lege woningen. Vaak zag je aan de achtergebleven spullen dat de vorige bewoners hals over kop vertrokken moeten zijn. Met mijn beste vriend pakten we de levens op die door anderen waren achtergelaten. We trokken oude bloemetjes jurken en overhemden aan, lazen de brieven en gaven elkaar een nieuwe naam. Vulden de kamers met onze ademhaling en gaven het nieuwe huidcellen. Hoe klein het ook was, we begonnen steeds iets opnieuw.




Vorige verhaal
Vlog
Volgende verhaal
Lessen van een monster

Over de auteur

Avatar foto
Kira Wuck

Schrijfster van de dichtbundel Finse meisjes (2012) en onlangs verschenen verhalenbundel Noodlanding.

Ook van deze auteur

Avatar foto door Kira Wuck
07 november

Haal mij op

2 Minute Read
Avatar foto door Kira Wuck
27 oktober

Spoken

2 Minutes Read
Avatar foto door Kira Wuck
07 oktober

In ere

3 Minute Read