In een weiland hier ver vandaan staat iemand te wachten tot het donker wordt. Ze kijkt op haar horloge: drie uur nog tot zonsondergang. Ze wil de komeet zien. De rode vos met de borstelige staart. Ze heeft haar telescoop klaar gezet, haar campingstoeltje uitgeklapt, haar fiets in het gras laten vallen, ze heeft haar gitaar omgestemd naar het weinig bruikbare BBDGBE zodat ze ’three hours’ kan spelen. Het is het meest spookachtige nummer dat ze kent. Ze denkt een tel aan de mensen die Nick Drake in hun wrapped zullen krijgen, straks. Soms wil ze dat alles anders is: dat de zon in het westen opkomt en in het oosten ondergaat, dat ze zich daadwerkelijk beter voelt na een lange wandeling, dat de baan van de aarde zo loopt dat-ie de komeet kruist, impact maakt. Dat er eens een keer écht iets gebeurt, en dat ze er niet nog tachtigduizend jaar op hoeft te wachten. Dat ze iets heeft om over naar huis te schrijven, naar een huis ver bij haar vandaan, verder nog dan de komeet die langzaamaan steeds helderder wordt.