Op het moment dat ze uit het water klimt en naar haar juichende fans
zwaait wordt er een zak over haar hoofd getrokken. Ze ziet dus niet
hoe vier mannen in oranje trainingspakken haar tegen de grond drukken
en vastbinden met een touw. Ze voelt het wel. Haar haren maken de zak
nat. Op een paar meter afstand houdt een oudere man met een
ringbaardje op een stopwatch de tijd bij. De mannen zijn wel eens
sneller geweest. Het toernooi mag dan bijna ten einde zijn, maar
verslapte concentratie gaat altijd ten koste van topprestaties.
Ze wordt aan haar voeten over de tegels van het zwemband gesleept. Ze
laat een nat spoor na. De fans juichen. De nummers twee en drie worden
gehuldigd op het podium.
Ze ziet niet dat ze in een bus wordt gelegd, maar voelt wel dat een
van de mannen een klein kussentje onder haar hoofd legt. Haar medaille
wordt haar omgehangen door een andere man.
Even later stijgt het vliegtuig op.
Het is een lange vlucht, maar er wordt haar niets te drinken
aangeboden. Ze sabbelt aan de zak over haar hoofd die nat werd van
haar haren. De smaak van chloor.
Het vliegtuig landt. Een enkele passagier klapt. Ze wordt bij haar arm
gepakt en het vliegtuig uitgeleid. Haar begeleider neemt grotere
stappen dan zij. De medaille beweegt heen en weer op haar borst. Op
blote voeten loopt ze door de aankomsthal van het vliegveld. De
begeleider zet haar op de bus. Hij is zo vriendelijk de reis te
betalen. Haar zwempak heeft geen zakken. Een medereiziger haalt nadat
ze lang heeft geroepen of iemand die zak van haar hoofd kan halen de
zak van haar hoofd. Net op tijd, dit is haar halte. Op blote voeten
loopt ze naar haar huis. Vrienden en familie wachten haar op. Boven de
deur hangt een bord: Welkom thuis!
Ze negeert de felicitaties en zet haar computer aan om haar onvrede
van zich af te twitteren.