Ik krijg zo af en toe een week gevoel in mijn maag van gebeurtenissen die ik herken. Hetzelfde gevoel dat je in een vliegtuig krijgt tijdens turbulentie. Ik herken niet alle gebeurtenissen uit mijn eigen leven. Het meeste herken ik door wat ik in boeken heb gelezen. De gebeurtenissen kunnen klein of groot zijn, dat lijkt niet uit te maken. Weer een aanslag, opgeëist door ISIS. Een domme uitspraak van een politicus en dat die enorm ‘door het stof moet’. Een zieke oma die een extra kopje thee inschenkt voor haar overleden man die nu toch elk moment thuis zal komen. Een eenzijdige kijk op de geschiedenis van een activist bij Zomergasten, en de onbedoeld relativistische reacties van mijn leeftijdsgenoten. Dat ik alweer mails krijg die over 20 december gaan. Een ruzie tussen een man en vrouw op straat en dat ik vermoed dat ze geslagen wordt thuis, het uit zal maken, en hem morgen toch weer binnen zal laten. Ik voel de geschiedenis herhalen. Ik zie het en ik snap het maar ik kan niks want ik weet niks.

Hoe kort geleden ik nog met mijn vader op een te klein campingstoeltje zat. Ik met een kleurboek, hij met een sigaar. Dat hij mij vertelde waarom de dingen zijn zoals ze zijn en waarom mensen zijn zoals ze zijn. Het was helemaal niet kort geleden. Dat kan niet want ik ken zijn repertoire uit mijn hoofd. Ik ken zelfs zijn repertoire over zijn repertoire, en zoiets kost tijd.

Alles lijkt een script te volgen, zeer nauwkeurig zelfs.
Hoeveel aanslagen zitten er tussen dat mijn moeder zo langskomt en dat zij die oma zal zijn in haar stoel, naast één leeg en één koud geworden kopje thee? Hoeveel kopjes thee zitten er tussen dat ik dit nu typ, en zelf als oude vrouw een bakje water bij een hondje zet dat helemaal geen hondje is maar een beeld van een hondje? Als het eenmaal zo ver is dan herken ik niks meer. Zal ik dan ook geen tijdvrees meer hebben?

Vanochtend las ik dat er bij Hoenderloo een vrachtwagen met vijverslib is gekanteld. De tijdvrees verdween ineens. Waarom dat zo was wist ik niet precies.
Ik voelde me alsof ik weer kon buiten spelen en school was verdwenen, alsof mijn lievelingsjurk voor altijd op mijn bed klaar zou liggen. Het voelde alsof er niks zou gebeuren.
Als er minder gebeurt in de tijd dan verstrijkt deze denk ik ook trager.