Als ik pizza eet in bed vind ik mijn troost op Instagram. Mensen met septumringen vertellen er over kwantumfysica, affirmaties en het jumpen van timelines. Je hoeft iets niet te snappen om te weten dat het waar is. Er is een tijdlijn waarin we bij elkaar bleven, er is een tijdlijn waarin ik na de opmerking over mijn oksel besloot je niet meer te zien, er is een tijdlijn waarin je een kennis bent die soms mijn hond uitlaat. Er is een tijdlijn waarin ik nooit met mannen heb geslapen. Er is een tijdlijn waarin ik kortstondig date met Emma Goldman, we vinden elkaar erg aantrekkelijk maar kunnen de klik niet echt vinden. Er is een tijdlijn waarin niemand zich bezighoudt met timeline jumping, er is een tijdlijn waarin iedereen tamelijk tevreden is, een tijdlijn waarin de mensen zich horizontaal organiseren. Er is een tijdlijn waar ik geen irreële angst voor teckels heb. Er is een tijdlijn zonder alcohol. Een tijdlijn zonder Israël. Er is een tijdlijn waarin niemand honger heeft, een tijdlijn waarin de VOC niet bestaan heeft. Er is een tijdlijn waarin mijn kat altijd blijft leven. Er is een tijdlijn waarin geen fossiele brandstoffen gebruikt worden, een waarin niemand van de industriële revolutie heeft gehoord. Er is een tijdlijn zonder landen. Er is een tijdlijn zonder mensen en een waarin ik niet zo aan mijn nagelriemen pulk.

Op mijn slechtste dagen denk ik aan de tijdlijnen die me ervan weerhouden deze versie te verlaten uit angst er per ongeluk terecht te komen. Acht miljard mensen met een misselijkmakende hoeveelheid gedachten, elke wens vervuld in een parallelle werkelijkheid, de onbestaanbare gebeurtenissen doodnormale momenten op doodnormale dagen.