De wereld? Nou, van alles aan de hand, maar nu geen tijd voor. First things first.

Dus we zaten klaar. In het pak. Belangrijke dag. De getuigen waren er. Het personeel.
De ruimte? Tja, beetje saai – type biljartkamer.

We dachten nog van tevoren: wat gaan ze dit keer doen? Gaan ze schreeuwen, moties indienen? Komen ze met of zonder colbert? Gaan ze onderuit hangen, uit hun neus eten? Gaan ze bellen blazen? Voeten op de tafel? Borden mee met SCAM en HOAX erop? Gaan ze boeren? Scheten laten?

Nee, toen ze kwamen, toen kwamen ze als ijshockeyteam. En de voorzitter zei nog dat dat unprecedented was en nu toch echt een stap te ver en onbetamelijk. Maar ze stampten iedereen voorbij en gingen vierkant zitten achter hun schotten.

En de voorzitter sloeg met de hamer. En confereerde en schorste en maakte een soort speech. En toen begonnen ze toch maar zo. En na een tijdje wende het wel weer. Het kon wel. Die schoudervullingen, de sticks, de helmen. Af en toe bonkte een schaats tegen een afscheiding, maar vragen werden gesteld en antwoorden gegeven. En er begon iets te ontstaan dat leek op een hearing.

Dat was tot de eerste body slam.