shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Aafke van Pelt
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Dirk van Pelt
    • Emma Laura Schouten
    • Femke van de Griendt
    • Gastauteurs
    • Jam van der Aa
    • Jens Vydt
    • Jirke Poetijn
    • Joep van Dijk
    • Jozien Wijkhuijs
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Lilian van Ooijen
    • Maaike de Wolf
    • Manik Sarkar
    • Marthe van Bronkhorst
    • Nelson Morus
    • Nicchelle Buyne
    • Pascal Vanenburg
    • Peter De Voecht
    • Steff Geelen
    • archief
      • Anne Büdgen
      • Anne-Minke Meijer
      • Bart Smout
      • Christine Geense
      • Claartje Chajes
      • Derk Fangman
      • Elske van Lonkhuyzen
      • Enver Husicic
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Gijsje Kooter
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Johannes Westendorp
      • Joop-Maris Vollering
      • Joubert Pignon
      • Kasper van Hoek
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leon Brill
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Matthijs Koevoets
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Nicole Kaandorp
      • Renée Kapitein
      • Renske van den Broek
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Sarah van Vliet
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
      • Tynke Hiemstra
  • Over shortreads_
Marron Das
op 13 oktober 2016
Deel dit verhaal

Theoretische groep

Vijf dagen was ik toen er bij ons thuis een kaartje in de bus viel. Op zich niets bijzonders: wie een baby van vijf dagen heeft krijgt min of meer voortdurend kaartjes. Op de voorkant stond een close up van een beschuit met blauwe muisjes (de achtste met dat plaatje), achterop in blokletters ‘dat hebben jullie knap gemaakt’.
Het compliment sloeg vooral mijn moeder nogal uit het veld. Tot dan toe was ze er vanuit gegaan dat ik gemaakt was door God. Of mogelijk Allah, Jaweh, Boeddha. Wie precies dat wist ze eigenlijk niet, daar had ze zich nooit erg in verdiept. Maar voor zover haar bekend had zíj mij in elk geval alleen maar in bewaring gekregen en had ze met het maakproces niets van doen. Überhaupt had ze nooit het idee gehad dat ze ergens voor verantwoordelijk was, en dus zeker niet voor nieuw leven.

Met mijn geboorte, met die kaart, met dat ‘dat hebben jullie knap gemaakt’ kwam het besef dat ze de dingen zelf in de hand had en dat ze dus, als ze wilde, alles kon. En ook: dat het haar eigen verantwoordelijkheid was als de dingen niet lukten.
Toen ze haar eerste eigen auto kocht, toen ze met die auto tegen een boom reed en een hersenschudding had, toen ze bij haar man weg ging, toen haar tweede liefde vijftig jaar later ‘ja’ zei op haar huwelijksaanzoek. Het was niet altijd leuk, maar wel altijd háár verantwoordelijkheid: ze was de baas over haar eigen leven.
Dat wist ze nog steeds toen ze op haar 89e de huisarts vroeg dat leven te beëindigen omdat het echt mooi was zo. Toen hij dat wel wilde maar er geen SCEN-arts te vinden was die hem juridisch durfde te dekken. En ook toen ze besloot dan maar te stoppen met eten.


Over welk nieuws gaat dit?


Vorige verhaal
Kleedkamerpraat
Volgende verhaal
Hokjes

Over de auteur

Marron Das

Marron Das schrijft proza, podcast en scenario. Ze studeerde aan de schrijfopleiding op de HKU en schreef voor o.a. SLAA, Ondercast, Fringe en De Toneelmakerij.

Ook van deze auteur

door Marron Das
11 april

McDrive

3 Minute Read
door Marron Das
06 december

Doortocht

3 Minutes Read
door Marron Das
18 oktober

Nachtvlinder

3 Minute Read