Waar je ook kijkt, zie je ze: zonnebloemen. In iedere windrichting zover het oog reikt en daar voorbij zijn er de zonnebloemen. Fier steken ze hun koppen op, statig wiegen ze heen en weer, ze draaien gewichtig mee met hun zon en buigen hun hoofden bij nacht. De zon rijst en de zon zakt, warme droge zomer wordt natte, kletsnatte, pijpenstelenwinter, de zonnebloem sterft en wordt opnieuw geboren, sterft en gebeurt opnieuw. Tijd bestaat niet op deze planeet, alleen de kleuren geel en bruin en groen en het geritsel van de bladeren in de wind, alleen het stille oordeel van de zonnebloem. Een planeet die zich uit alle macht aan het oog onttrekt, een non-bestemming. Een lepel die perfect stilhangt op de rand van een kom: niet in de soep, niet op de grond. De hele wereld over, van pool tot pool, een bloemenweide. Zie ze zwaaien! Zwaai, waai. En daar, tussen de ranke stengels, tegen beter weten in opeens de suggestie van een figuur, een flits en onmiddellijk weer verdwenen – misschien was er wel niemand. Misschien was het het licht dat op een bepaalde manier viel op de zonnebloemen, voor altijd valt op de zonnebloemen.