Het kwik tikt inmiddels bijna de 30 graden aan. Goed, het is een digitale meter. Maar ‘het kwik’ klinkt beter. Dus. Het kwik tikt bijna de 30 graden aan.
En ik heb nog steeds geen beslissing genomen. Het is ook lastig. Aan de ene kant loert het zwembad. Aan de andere kant rommelt de buik. De vraag is dus. Ga ik eerst zwemmen? Of ga ik eerst een taco eten?
Ik besluit de beslissing uit te stellen door eerst nog een hoofdstuk uit mijn boek te lezen. Door het lichte briesje wiegt mijn hangmat mij bijna in slaap. Halverwege ben ik genoodzaakt om mijn boek op de grond te leggen en dut ik even weg.
Een paar minuten later word ik gewekt door het gefluit van de vogels in de boom. Ik strek mezelf uit en bereid me voor om op te staan. Voor ik mijn voeten op de grond zet, slaak ik nog even een gaapje. Geen gaapje uit vermoeidheid, meer eentje ter ontspanning. Dan weet ik het zeker: ik ga eerst zwemmen. Want daarna heb ik vast alleen maar meer zin in die taco.
Stap voor stap loop ik het zwembad in, tot ik kopje onder ga. Het water koelt mijn gebruinde huid. Het uitzicht op de groene tuin en de jungle daarachter is vanaf het zwembad misschien nog wel beter dan vanaf de hangmat. In de verte zie ik een kokosnoot op de grond vallen. Terwijl ik een paar baantjes zwem, bedenk ik welke taco ik straks zal nemen. Taco de pollo? Taco de res? Of toch een torta?
Nadat ik even opgedroogd ben in de zon, loop ik naar de taco-stand om de hoek. Ik besluit drie taco’s te nemen: taco de pollo, taco de res en taco de bistek. In mijn beste Spaans knoop ik een gesprekje aan met de taco-verkoper. Hij lacht breeduit.
‘De donde eres?’ vraagt hij.
‘Soy de Holanda’ zeg ik braaf terug, terwijl ik mijn laatste taco naar binnen prop. Taco’s zijn hier eigenlijk een soort zachte mini-tortilla’s. Ze serveren ze altijd dubbel, met meerdere salsa’s en enkele stukjes limoen erbij, op bordjes met een plastic tasje erover zodat ze niet hoeven af te wassen. En allemaal even lekker. Net iets anders dan die hard gevulde tacoschelpen van de Knorr die je moeder wel eens in het weekend serveerde.
‘Holanda…todo cerado.’ zegt de taco-verkoper ernstig.
‘Si, muy mal’, antwoord ik, en ik reken 30 pesos af. Dat is omgerekend nog geen 1,5 euro.
Eenmaal teruggekomen bij het hostel besluit ik nog even uit te buiken in de hangmat. De hangmat is iets gedraaid, dus ik moet hem eerst uit de knoop halen. Een beetje vervelend, maar ach. Als ik eenmaal lig, pak ik mijn telefoon erbij. Daar had ik nog de hele dag niet op gekeken. Ik zie dat ik een paar appjes heb. Eentje is van Teun.
teun: geniet je daar nog? het is hier grijs en kut.
Ik wil een foto terugsturen van de cocktail die net geserveerd wordt, maar bedenk me. Dat zou lullig zijn. Ik ben hier niet om mensen jaloers te maken. Ik besluit een foto te sturen van de dolfijnen waar ik gister mee gezwommen heb. Een ander appje is van m’n moeder.
mam: laat je nog even wat van je horen lieverd?
Dan open ik, als een soort automatisme, de NU.nl app. Ik scroll zonder echt te kijken langs de nieuwsberichten.
Gemeentelijke heffingen gaan fors omhoog,
Opnieuw aangifte tegen regisseur van The Voice of Holland
Jennifer Lopez en Ben Affleck laten hun relatie niet nogmaals verpesten door de pers
Morgen bewolkt en regenachtig.
Dan krijg ik een appje binnen van Manik in de Shortreads-app.
manik: Vandaag is Leon weer aan de beurt!
Ik had geen idee welke dag het is, maar het blijkt dus donderdag te zijn. Ik zet mijn cocktail terug op tafel, dep mijn mondhoeken even af met een servetje, en pak mijn reis-laptopje erbij. In de boom boven mij zie ik een aap slingeren. Ik leg mijn mobiel weer weg en probeer te bedenken over welk nieuws ik ga schrijven. Dan zie ik de thermometer. 30 graden, geeft ‘ie aan.
