Ik begin een bos van Japanse kersenbomen in de ruimte. Het is in meerdere opzichten een vreemde dag aan het worden. Wist je dat er een negende planeet in onze melkweg rondzwerft? Ergens voorbij Neptunus nog. Allegedly. ‘Planeet negen’ noemen ze ‘m. Hoewel we de planeet niet kunnen zien, zou het bestaan van die planeet een aantal onverklaarbare dingen oplossen die zich daar ergens afspelen, afwijkende banen van bepaalde planetoïden, ruimteobjecten. Vreemde dingen. We nemen gevolgen waar en vullen de negatieve ruimte met de oorzaak, noemen het: planeet negen. Of: god. Of: achtergrondmuziek op het verjaardagsfeestje van een kennis. In Japan maken slimme mensen satellieten van hout van de Japanse kersenboom, omdat a) hout niet verbrandt in de ruimte vanwege het zuurstofgebrek, b) hout niet rot in de ruimte vanwege het gebrek aan leven, en c) hout op de lange termijn minder schadelijk is voor het milieu dan aluminium. Uiteindelijk zijn het altijd weer de bomen die de dupe zijn schrijf ik op een papieren briefje, leg ik op een houten tafel. Als iemand door begint te krijgen dat het geen vallende sterren aan de hemel maar lichtroze bloesemblaadjes zijn, dan wil ik graag dat je dat verklaart door te zeggen: ik kan het niet hard maken, maar ik geloof dat Laurens een bos van Japanse kersenbomen in de ruimte is gaan aanleggen. En dat je dat gelooft.