Dus er is een kracht. Het gaat allemaal heel langzaam. Maar snel genoeg. Ik sta ergens hoog. Ik film het. Het is een ding dat ik zie gebeuren. Iets spectaculairs. Daar was ik bij. Dat moet op Facebook. Alles wordt vloeibaar en golft en kolkt. Eerst worden mensen meegesleurd, dan auto’s, dan bomen, dan huizen, bruggen, flats. Ook mijn plek is niet meer veilig. Ook ik word hierin meegezogen.
Wat was, is niet meer. Er is iets gebeurd. Onomkeerbaar. Voorspeld maar niet voorstelbaar. Bewaakt maar toch onaangekondigd.
Ik sta hier in een soep waar ik ooit in straten liep. Langs huizen en naar school.
Ik had wat anderen ook zo’n beetje hadden. Familie, baan, huis, geschiedenis.
Zo traag. Een film op halve snelheid.
Maar er waren jaren. Levens. Generaties.
Dat staat bijna stil.
