We doen ons uiterste echt ons uiterste fucking best om de reis voort te zetten. We werken er met man en macht aan om iedereen thuis te brengen, maar we hebben veel tegenslag. IJzel. Storm. Windstilte. Geen blad op het spoor. Lekker weer. Als de zon schijnt, zetten de sporen uit. Wist u dat? Voelt u zich focked up? We get it. Stel uzelf de vraag: Waarom ben ik boos? Ben ik boos op de trein? Of ben ik boos op mijzelf? Baal ik van de overvolle coupé of baal ik van mijn op de klippen gelopen huwelijk? Baal ik van het gebrek aan transparantie in de communicatie of baal ik van het leven dat ik leef? Zoja: don’t be a dick en face the mirror. Wij facen die fucking mirror every day daarom is onze dienstverlening ook zo fucking goed. Lach niet. Wij ownen die shit. Baalt u daadwerkelijk van het defecte toilet? Of zit uw leeftijd uw dwars?  Baalt u serieus van het uitgevallen licht? Of komt het uw neuspulktechnisch eigenlijk helemaal niet zo slecht uit? Fantaseert u inmiddels schuimbekkend over het mutileren van een machteloze onderbetaalde aan zijn lot overgelaten conducteur? Doen wij ook. Maar wie moet dan de kaartjes controleren? U? Voelt u zich daar niet veel te fucking goed voor? Is dat niet het hele fucking probleem van deze hele fucking society? Dat wij onszelf te fucking goed vinden? Als u inmiddels van totale radeloosheid de behoefte voelt om de persoon naast u de kop van het lijf te trekken, be our guest, maar ruim het wel even netjes op. Realiseer u dat het erger had gekund. Voor zover wij weten, is de trein nog niet uitgemoord door een terrorist of random dagjesbeul. Hangt de Tsar bomba nog steeds afwachtend in de lucht. En zit de grim fucking reaper probably net zo vast in de trein als u. Maar dan de andere kant op. Carpe Diem. Stay Positive. Stay Fucked