shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Anne-Minke Meijer
    • Christine Geense
    • Claartje Chajes
    • Dirk van Pelt
    • Enver Husicic
    • Elske van Lonkhuyzen
    • Gijsje Kooter
    • Jam van der Aa
    • Joop-Maris Vollering
    • Jozien Wijkhuijs
    • Kasper van Hoek
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Leon Brill
    • Manik Sarkar
    • Matthijs Koevoets
    • Nicole Kaandorp
    • Renske van den Broek
    • Sarah van Vliet
    • archief
      • Anne Broeksma
      • Anne Büdgen
      • Annemarie de Gee
      • Bart Smout
      • Derk Fangman
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Jirke Poetijn
      • Joubert Pignon
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Pascal Vanenburg
      • Renée Kapitein
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
  • Over shortreads_
Anne Büdgen
op 23 mei 2017
Deel dit verhaal

Spons

De zon vlekt nog voor mijn ogen als ik binnen kom. Het is veel te warm voor mijn zwarte jas. De andere vrouwen dragen wit, of zachtroze, en pumps met een lage hak.
‘Is hier een wc?’
‘Rechtdoor en dan links,’ wijst de man. Hij drukt me een liturgie in handen. Er zijn er meer die moeten voor de dienst begint. Moeders met kinderen en mannen met beige broeken lopen af en aan. Ik kan nu nog weg, denk ik. Ik open de deur tegen een vrouw en lach geschrokken. Ze kijkt me kort aan in de spiegel en gaat verder met het kammen van haar haar. Haar ruggenwervel steekt een beetje door haar jurk. Mijn moeder haalde ook altijd een kammetje uit haar handtas voor we de kerk binnen liepen.

Mijn hart is een spons vol verdriet. Mijn hart is een spons vol verdriet. Ik zit in de bank met de spons die steeds voller raakt. Naast me een echtpaar, ik wed dat ze Lauren en Diederik heten, en op de hoek een eenzame diaken. Ik kom alleen voor de vrouw op de kansel. Ze spreekt alsof ze zojuist met een engel heeft gebeld die haar heeft uitgelegd hoe ze de voetbalwedstrijd van Ajax tegen Feyenoord kan linken aan de oversteek door de Nijl en de kabinetsformatie aan de spraakverwarring van Babylon. Ik geloof alles wat ze zegt. Ik geloof ook in het koor. Het zingen cirkelt tussen de gangpaden door naar de kapel. Mijn hart is een spons vol verdriet. Heet verdriet, verdriet met messen. Er worden bloemen bezorgd bij mevrouw Van Nooyen-Lichtenhart. Jan van Brederode is overleden. En wij denken ook aan allen in oorlog. Aan hen die geliefden missen en de wonden die geslagen zijn.

De kanselvrouw zal naar beneden komen. Ze staat naast de tafel met het brood en de wijn. Ik zal met de anderen naar voren schuifelen, het brood van haar aannemen en dan de spons laten vallen. Tussen ons in zal hij op de stenen spatten. We stappen opzij en kijken hoe water alle kanten uit loopt. Haar stem zegt iets professioneels over het brood. ‘Dit is mijn lichaam dat voor u gebroken wordt.’ Ik zal van haar weglopen en slingerend de uitgang zoeken. Ik zal aan de knop van een deur draaien en zie een stoffer en blik op een plank.

De zon maakt vlekken op de stenen. Ik bel je. Je lacht. Jij hebt geen spons. Het brood is nog in mijn hand. Ik durf het niet aan de vogels te geven.




Vorige verhaal
onderbuik
Live/life geaborteerd
Volgende verhaal
Daar sta je dan

Over de auteur

Anne Büdgen

Anne Büdgen schrijft gedichten, korte verhalen en theater. Onlangs verscheen haar eerste roman Boven de straat hangt een witte lucht, dagboek van Anna Meesink vol psalmen, slordig geschreven gedachten en poëzie.

Ook van deze auteur

door Anne Büdgen
08 maart

Van heilig nut

2 Minute Read
door Anne Büdgen
15 februari

Eindelijk

2 Minute Read
door Anne Büdgen
25 januari

Camera

2 Minutes Read