Matteo Renzi is een elfje uit Florence. Hij is de baas van Italië of was dat tenminste of is dat in ieder geval tot en met vrijdag. Italië is heel ingewikkeld. Sommige mensen zeggen dat het land een laars is, maar dat vindt Matteo bespottelijk. Er wonen daar meer dan zestig miljoen mensen en dat past nooit in een langwerpig stuk schoeisel. Italianen zijn geen kabouters. Bovendien is er nog een stuk Sicilië, waar de vluchtelingen kamperen, en een stuk Sardinië, waar ze kaas eten met larven erin. En Matteo Renzi is de baas over alles en iedereen. Of was dat tenminste, of is dat nog tot en met vrijdag.
In het weekend is Matteo vrij. En maandag dus ook. Vanaf donderdag zal hij zich gaan vervelen. Dan heeft hij alles ingepakt om uit Rome te vertrekken en terug te keren naar Florence, de sprookjesstad van de elfjes, vol met T-bone steaks, modewinkels voor de vrouwen en vrouwen voor de mannen. Daar is hij thuis. Hij was ooit zelfs de baas van Florence, van de provincie en ook van de stad. Matteo is een goede leider. Een geboren leider zelfs, dat kun je zien aan zijn oren. Die zijn klein en puntig. Elfenoren.
‘Nee is nee’, zei de moeder van Matteo altijd tegen haar zoon, zonder dat ze ooit enkelvoudig ‘nee’ riep. Het was altijd ja. Ja, hij mocht de pestkop terugslaan. Ja, hij mocht met dat meisje uit zijn klas huiswerk op zijn kamer maken. Ja, hij mocht rechten studeren, hij moest niets. Ja, hij mocht wedjes leggen en zich niet aan de afspraak houden als hij deze verloor – ‘… en de verliezer springt in de Arno’. Matteo is een elfje en elfjes kunnen nederig verliezen, dus Matteo sprong vanaf de Ponte Vecchio de rivier in. Dat mocht allemaal van zijn moeder. Hij overleefde de sprong, de duik en het watertrappelen. Toen hij thuiskwam, koud en nat en met zijn schoenen onder de zuigmodder, hing zijn moeder hem aan de waslijn te drogen. Zo kreeg Matteo Renzi de oren van Spock en werd hij een elfje.
Een paar jaar later was hij de baas van Italië en hij is dat nog tot en met vrijdag. Matteo moet weg van de Italianen. Van zijn moeder mag hij thuiskomen. 41 jaar is nog veel te jong om op jezelf te wonen. Dus trekt het elfje uit Florence zich terug in het huis waar hij nooit nee hoeft te horen.
