De eilandbewoners verspreidden zich over de werelddelen. Ze verstikten de aarde, zogen de rijkdom uit de grond. Pas toen de bodem was uitgeput en de winstgevendheid afnam, herinnerden ze zich hoeveel ze van afzondering hielden. Ze trokken zich terug op hun perfide eiland.

Eerst zetten ze nog wat lijnen op de kaart.

De kroonkolonie werd in stukken gehakt. Links van de grens moslims, rechts hindoes. Het was niet alleen gemakkelijker, maar ook goedkoper om twee vijandige staten te stichten, en net na die dure Battle of Britain was zo’n besparing best welkom. Daar vielen wel wat doden bij, maar goed.

Hun buureiland was een prachtexperiment van marktwerking geweest. Daar was wel een ietsiepietsie hongersnood van gekomen, maar ja. Uiteindelijk gingen de eilandbewoners weg. Hoewel: een klein stukje grond wilden ze houden. Of daar doden van kwamen? Wat dacht je.

Een kustprovincie van Irak werd een protectoraat en later een onafhankelijke staat. De bodem bleek namelijk uitzonderlijk rijk aan olie, en met kleine staatjes is het makkelijk handelen. De bevolking wilde graag weer bij Irak horen, maar daar staken de eilandbewoners een stokje voor. Geregeld vielen daar doden bij.

Afrika werd in keurige counties verdeeld. Alleen mocht de bevolking de lijntjes zelf niet trekken. Meermalen viel daarom een dode, soms wel twee.

En nu is twintig jaar geleden, een oogwenk op de tijdlijn, het leasecontract met de keizer van China verlopen. Sindsdien worden de rechten van Hong Kong dagelijks ingeperkt. Maar had iemand dan gedacht dat een papiertje dat zou tegenhouden?

Er zullen wel weer doden vallen. Daar helpen paraplu’s niet tegen.