shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Aafke van Pelt
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Dirk van Pelt
    • Emma Laura Schouten
    • Femke van de Griendt
    • Gastauteurs
    • Jam van der Aa
    • Jens Vydt
    • Jirke Poetijn
    • Joep van Dijk
    • Jozien Wijkhuijs
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Lilian van Ooijen
    • Maaike de Wolf
    • Manik Sarkar
    • Marthe van Bronkhorst
    • Nelson Morus
    • Nicchelle Buyne
    • Pascal Vanenburg
    • Peter De Voecht
    • Steff Geelen
    • archief
      • Anne Büdgen
      • Anne-Minke Meijer
      • Bart Smout
      • Christine Geense
      • Claartje Chajes
      • Derk Fangman
      • Elske van Lonkhuyzen
      • Enver Husicic
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Gijsje Kooter
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Johannes Westendorp
      • Joop-Maris Vollering
      • Joubert Pignon
      • Kasper van Hoek
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leon Brill
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Matthijs Koevoets
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Nicole Kaandorp
      • Renée Kapitein
      • Renske van den Broek
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Sarah van Vliet
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
      • Tynke Hiemstra
  • Over shortreads_
Dirk van Pelt
op 30 april 2018
Deel dit verhaal

Sorry zeggen

Een aantal lentes geleden werkte ik in de thuiszorg. Ik maakte huizen van oudere mensen schoon, of althans dat was het idee. In de praktijk dronk ik voornamelijk koffie en luisterde naar verhalen. In Lombok had ik een gepensioneerde zeeman/vrachtwagenchauffeur waar ik pils mee dronk. ‘Sorry,’ zei hij toen ik voor het eerst bij hem op de stoep stond. ‘Mijn zoon heeft me hiervoor opgegeven, ik weet ook niet wat de bedoeling is, verder.’ De man woonde in precies dezelfde zwijnenstal als ik. En net als ik was hij erg gesteld op zijn eigen zwijnenstal. Ik moest overal vanaf blijven, behalve de koelkast. Omdat hij snapte dat het voor mij ook ongemakkelijk was om een uur lang zinloos op een vreemde bank te zitten, gaf hij mij als taak sjekkies voor hem te draaien. Hij vertelde me over zijn huwelijken. Dat hij echt zijn best had gedaan, maar dat tegelijkertijd zijn beroepskeuzes waren gebaseerd op zo lang mogelijk van huis zijn. Na zijn eerste verloving had hij zich van schrik zonder te overleggen meteen aangemonsterd bij de grote vaart. Dat vond hij met de kennis van nu achteraf niet zo netjes van zichzelf.

In Hoograven zeemde ik de ramen bij het echtpaar Spelbos. De man stuurde het gesprek al snel richting voetbal. Ik vertelde dat ik zelf graag voetbalde en meestal voorstopper was. ‘Net als mijn zoon,’ zei de man. Ik zei: ‘Zijn jullie echt de ouders van?’ De man knikte trots van ja. De vrouw zei moedeloos: ‘daar gaan we weer.’ ‘Wat?’ vroeg de man gekwetst. ‘Nee, niks,’ zei de vrouw. ‘Sorry, ga je gang.’

In Lunetten woonde een erg verwend echtpaar. Hun vaste hulp was met vakantie en ik viel in. Alles moest brandschoon en strak gestreken. De vaste hulp was daar erg goed in en ik niet. Zodra ik een stofzuiger aanzette, zei de man: ‘Vrouwenwerk!’ en ‘Succes ermee.’ De vrouw knikte van ‘ja.’ De vrouw knikte standaard van ‘ja.’ Ik vond het jammer dat ik geen vrachtwagen had. Of een schip. Als ik een vrachtwagen of een schip had gehad, mocht ze kiezen welke ze wilde hebben.
‘Sorry dat niet alles brandschoon en strak gestreken is,’ zei ik tegen de man. ‘Geeft niks,’ zei de man. ‘Een poging is ook leuk.’

In Tolsteeg schrobde ik de douchecel bij een vrouw alleen. Echt alleen, verzekerde ze me. Man dood, vrienden dood en geen kinderen. Ze had al vijf jaar geen vriendschappelijk contact meer gehad met wie dan ook. Ik dacht, deze vrouw moet hoognodig met een aardig iemand naar de dierentuin. Ik ben best een aardig iemand en ik hou ook van de dierentuin. Maar ik vond het tegelijkertijd ook gewoon een heel vervelende vrouw.

Op een dag vroeg ze: ‘Heb jij eigenlijk kinderen?’ Ik zei: ‘Nee.’ ‘Ah ja,’ zei ze. ‘Dus jij eindigt ook zoals ik?’ ‘Nee,’ zei ik. ‘Nee, sorry.’

 


Over welk nieuws gaat dit?


Vorige verhaal
Premier Rutte verklaart zich nader
Volgende verhaal
Leo en André en de grasspriet in de wind

Over de auteur

Dirk van Pelt

Dirk van Pelt (1978) schrijft scenario's voor tv, radio en theater. Hij houdt ervan om in zijn verhalen op een soort onnavolgbare manier allemaal verbanden te leggen tussen superinteressante thema's die op het oog niks met elkaar te maken hebben, zodat je als lezer denkt: tjee. Hij heeft nog nooit iets gewonnen.

Ook van deze auteur

door Dirk van Pelt
18 juni

Afslag

2 Minute Read
door Dirk van Pelt
07 mei

Het bedrijf werkt aan een oplossing

4 Minute Read
door Dirk van Pelt
12 februari

Wrak

4 Minute Read