Als je ons vindt, dan is dat op terrassen omdat wij de kunst van het converseren verstaan. We spreken af met vrienden en houden onze handen bezig met een komboloi. We laten beelden ontstaan in gedachten. Die laten we aan elkaar zien, met woorden. Ziet de ander het niet, dan leggen we uit wat we zien alsof het mannetjes in de wolken zijn. We zoeken niks op als we iets niet weten. Je vindt ons thuis in een makkelijke stoel, starend uit het raam. We zijn te vinden aan de oever van een rivier met een glimlach om de mond. Je vindt ons naast elkaar zittend in de tram naar beneden starend. Je ziet een gezin waarvan twee van de vijf op hun smartphones kijken. Je vindt de man lopend op straat, hardop pratend, oortjes in. Je ziet een toneelgezelschap ergens dat aan teksttheater doet. Er is een dichter die naar woorden zoekt. Een wetenschapper die de sterren bestudeert. Bij het hek daar verderop vind je drie kleine kleutertjes met gekromde nekken in hun slimme schermpjes verzonken. Je zal namen en data en harten in muren gegraveerd vinden maar ook hatemails, oneindig veel berichtjes, liefdesverklaringen, reclame, eindeloos veel reclame. Je vindt ons dagdromend of je vindt ons wakker ’s nachts. Je vindt onze handen in een broekzak die een telefoon vasthouden als een veiligheidsdekentje. Je vindt ons wegkijkend van elkaar. We blijven net zo makkelijk thuis, alleen, want we staan in verbinding met de hele wereld. We hebben moeite om een pen vast te houden maar onze duimen zijn goed ontwikkeld. Ons emphatisch vermogen neemt af. We lezen geen gezichten meer. We hebben de keus uit vijf emoticons. We scrollen hele dagen. Als een vulkaan ons nu met lava overspoelt, vind je ons zo.