Johan wilde een goed mens worden. Toen de pandemie voorbij was en zijn scheiding definitief, besloot hij om daar werk van te gaan maken.

Wat had hij de wereld te bieden? Hij was al vegetariër. Dat was niet genoeg. Niet meer vliegen. Weg met de stinkauto. Geen belasting meer betalen aan een regering die niet deugde. En eigenlijk ook geen dickpics meer versturen. Dat was even slikken. Pauwen pronkten toch ook met hun veren? Vooruit. Geen dickpics meer.

Hij kwam een coach tegen die hem leerde over wu wei: doen door niet te doen. Geen spullen kopen. Geen kinderen op de wereld zetten. Geen dierlijke producten eten. (En natuurlijk geen dickpics versturen).

Op YouTube zag hij een documentaire over geld. Die opende hem de ogen. Hij besloot om bij wijze van experiment een jaar lang geen geld te gebruiken.

Hij zegde zijn baan en zijn huur op, schakelde zijn iPhone uit en verwijderde de sim-kaart. Pakte een rugzak met het hoogstnoodzakelijke. Vertrouw maar op de goedheid van de mensen, zei hij bij zichzelf. Hij belde aan bij een vriend, vertelde zijn verhaal en kon meteen een maand blijven logeren.

Hij moest vaak uitleggen dat hij helaas geen wederdiensten kon verrichten. Dat dat niet zuiver was. Hand-en-spandiensten in de keuken of de tuin vormden toch een soort betaling. Dan kon-ie net zo goed weer aan het werk.

Johan herhaalde het met liefde: het eten moest van hoge kwaliteit zijn en liefst op regelmatige tijden geserveerd worden; hij wilde gezond blijven en niet onnodig de zorg belasten met allerlei welvaartsziekten die zijn gastheren, met alle respect, ongetwijfeld aan het ontwikkelen waren.

Aanvankelijk waren zijn vrienden nieuwsgierig en welwillend. Al na drie maanden werden de mensen minder vriendelijk en werd Johan steeds vaker het huis uitgezet. Een keer werd hem de toegang geweigerd omdat een echtgenote moeilijk deed over een goed bedoeld fotootje van jaren geleden.

Bij zijn laatste gastheer werd hij voortdurend uitgescholden. Hij moest maar vreten wat de pot schafte en waarom was hij zo onbeschoft om een stuk nota bene biologische chocolade te weigeren.

Het ging niet meer. Zijn terugkeer naar de wereld van het geld was onvermijdelijk. Maar hoe? Zijn voormalige werkgever lachte hem uit, een lening kon hij vergeten.

Hij trok weer bij zijn moeder in. Reactiveerde zijn iPhone. Die machtige verzameling afbeeldingen kon hij aan de straatstenen niet meer kwijt.

Johan moest toch ergens zijn geld mee verdienen. Levenservaring had-ie genoeg. Hij ging maar eens een boek schrijven.