shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Anne-Minke Meijer
    • Christine Geense
    • Claartje Chajes
    • Dirk van Pelt
    • Enver Husicic
    • Elske van Lonkhuyzen
    • Gijsje Kooter
    • Jam van der Aa
    • Joop-Maris Vollering
    • Jozien Wijkhuijs
    • Kasper van Hoek
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Leon Brill
    • Manik Sarkar
    • Matthijs Koevoets
    • Nicole Kaandorp
    • Renske van den Broek
    • Sarah van Vliet
    • archief
      • Anne Broeksma
      • Anne Büdgen
      • Annemarie de Gee
      • Bart Smout
      • Derk Fangman
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Jirke Poetijn
      • Joubert Pignon
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Pascal Vanenburg
      • Renée Kapitein
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
  • Over shortreads_
Joop-Maris Vollering
op 12 april 2019
Deel dit verhaal

Sleuren

Ik droomde dat ik een gestolen schilderij was, en dat ik heel tevreden was over mijn leven. Er werd met mij gezeuld. Steeds weer lag ik in een andere kofferbak, een kussensloop met bloemen om mijn hoekige lijf. Jarenlang in een schimmelige garagebox, een trapkast, de vliering. En altijd wist ik dat het tijdelijk was. Dat ik nog een keer mocht dienen als onderpand, als ruilmiddel, beloning voor het zwijgen. Zo nu en dan een paar maanden aan een spijker. ‘Ik zie het er niet aan af’, zeiden ze dan. Niemand die echt naar me keek, want het gaat om de functie en niet om de vorm.

Ik droomde hoe blij ik was dat ik niet in een museum hoefde, niet in een landhuis of jacht. Niet die duizenden ogen die me aftastten. De meningen, de vergelijkingen, de emoties, het gebrek eraan, en of dat erg is.

Het leukste vond ik dat ik nooit wist wanneer de reis weer verder ging. Soms na een dag al, soms na jaren. Op een dag stond ik naast een vriezer in het donker, gingen we op reis, heel lang in de auto, en stond ik ’s avonds weer naast die vriezer. Die had ik niet zien aankomen. Ik bleef nooit voor altijd op de plek waar ik aankwam. Dat was een geruststellende gedachte, want anders dan een hond of papiervisje, ik had geen eigen vervoersfaciliteiten.

Ik werd wakker. Ik liep de deur uit en ik wist niet wanneer ik terug zou komen. Als ik terug zou komen.




Vorige verhaal
#NO FILTER
Volgende verhaal
Verdwijnen

Over de auteur

Joop-Maris Vollering

Joop-Maris Vollering (1971) heeft 1 fiets, 2 paar hardloopschoenen en geen zomerjas. Ze heeft een geoefend oog voor sociaal ongemak, maar schrijft ook graag over de Marskarretjes Opportunity en Curiosity. Want samen zijn ze net een mop.

Ook van deze auteur

door Joop-Maris Vollering
24 maart

Terugslagkleppen

3 Minute Read
door Joop-Maris Vollering
03 maart

Stofnest

3 Minutes Read
door Joop-Maris Vollering
10 februari

Voorpret

3 Minutes Read