De vrouw is jong, mooi, met een verzorgd uiterlijk, maar ook een uitgebluste blik. Stadium 2 of 3, vermoedt Ilona. Ze kan het niet precies vaststellen, zo ver reikt haar kennis niet.
Volgens het intakeformulier kampt de jonge vrouw met emotionele klachten: irreële angsten, onzekerheid. Bij fysieke klachten heeft ze alleen ‘(extreme) vermoeidheid’ aangevinkt.
Uit niets blijkt dat de vrouw weet dat ze ziek is.
En Ilona zal het haar niet vertellen. Althans, niet in directe zin.
Mensen komen bij haar om gerustgesteld te worden: niets is jouw schuld en je hebt overal controle over. Voor Ilona’s klanten zit daar geen tegenstrijdigheid in. Het vinden van de oorzaak van hun klachten zien ze als hun verantwoordelijkheid – en die hebben ze bij deze genomen.
Ilona neemt de handen van de jonge vrouw in de hare en probeert de indrukken die ze binnenkrijgt, te verwerken. Ze voelt vaag een afwezige partner. Ziet een receptiebalie van glimmend melamine. De sensaties komen gefragmenteerd en onduidelijk door – alles lijkt te worden geblokkeerd door dat ene signaal.
Ze blijft proberen. Ze wordt betaald om duiding en perspectief te geven aan haar klanten. Dit is waarom je je zo voelt, en het gaat over. Een opmonterend toekomstvisioen kan zich uiteindelijk manifesteren als goed nieuws, weet ze. Binnenkort verandert er iets op je werk, in jouw voordeel; er komt een punt in je liefdesleven waarop je meer wordt gewaardeerd om wie je bent dan om hoe je je voordoet; je krijgt een klap te verwerken maar je blijft overeind dankzij je uitzonderlijke veerkracht.
Een enkele keer moet Ilona iemand naar de reguliere artsen sturen. Zoals nu.
Ze zou willen dat ze daar een vast script voor had.
“Ik voel dat je moe bent,” begint Ilona. Het is een open deur maar ze heeft een connectie nodig om verder te kunnen. “Moeier dan je ooit bent geweest. Toen het kind, de kinderen…” Ze zoekt. Voelt ergens een kinderhand aan haar broekspijp trekken. “Zelfs toen je zoon – was het je zoon? – toen je zoon je nachtenlang uit je slaap hield was je niet zo uitgeput als nu.”
De handen in haar handen blijven koud.
“Die moeheid is het gevolg van een energetische verstoring. En dat heeft weer invloed op je amygdala. Je bewustzijn interpreteert nu alle prikkels, ook de onschuldige, als gevaar. Ben je weleens in paniek?”
De jonge vrouw zwijgt. Geen wonder dat ze onzeker is. De angsten die ze ervaart staan niet in verhouding tot het werkelijke gevaar dat haar leven bedreigt, en op een bepaald niveau weet ze dat ook wel, weet haar lichaam het ook wel, maar weigert haar geest de link te leggen.
“Je energie stroomt nog maar één kant op. Het lijkt erop dat iets de instroom blokkeert. Dat kán iets fysiologisch zijn.”
“Wat als dat niet zo is?” vraagt de jonge vrouw ineens.
“Als wat niet zo is?”
“Wat als ik niet ziek ben?” vraagt de jonge vrouw onomwonden.
Ilona voelt hoe er een tube door haar rechterneusgat wordt geduwd. “Er hoeft niets aan de hand te zijn, maar misschien-”
“Wat als de overtuiging dat ik ziek ben, me ziek máákt?”
Heel even is Ilona in een andere ruimte. Haar oude kantoor. Haar collega kijkt haar aan met een blik vol machteloos verdriet. Had het me maar nooit verteld. Het zijn dezelfde ogen als die van deze vrouw.
“Doe je ook aan lotnummers?”
Wat? “Nee.” Ilona probeert zichzelf te herpakken, maar de jonge vrouw heeft haar handen teruggetrokken. Het signaal lost op in de lucht tussen hen in.
De vrouw ritst haar tas open, haalt er een vel papier uit en strijkt het glad op tafel. “Zou je toch even willen kijken? Kijk,” ze tikt op het vel papier op tafel, “hier.”
Ilona kijkt naar een A3’tje met daarop het alfabet en de cijfers nul tot en met negen. “Ik kan hier niets mee.”
“Jammer. Heel jammer.” De jonge vrouw stopt het papier weer in haar tas, staat op, trekt haar jas van de stoelzitting. Ilona weet niet of ze haar wil tegenhouden of nooit meer wil zien.
“Je krijgt dit jaar iets te verwerken,” zegt ze ten slotte, “iets dat een grote impact op je leven heeft.”
De jonge vrouw houdt haar pas in. Ze glimlacht flets maar vastberaden. “Ik wist het wel,” zegt ze, voor ze de deur opent en via de hal naar buiten verdwijnt.