Het is niet iets wat je snel op een verjaardagsfeestje zegt. Drie natte kussen, een Bol.com-cadeaubon en nog Sieg Heil hè? Zoiets zeg je gewoon niet. Nooit. Tenzij de jarige een nazi is. Dan mag het. Maar doe het niet in Duitsland, want daar is het brengen van de Hitlergruß strafbaar. Sowieso is het brengen van de groet niet meer van deze tijd. Je komt ‘m maar bezorgen. Ik zit lekker op de bank, voetjes omhoog, voetbal kijken, friet vreten.

Ook een spits scoort niet altijd. Marco van Basten riep ‘Sieg Heil’ na een interview met Frank Wormuth, die kutmof van Heracles. De microfoon stond nog aan. We hoorden het allemaal. Via twitter en Facebook dan, want de meesten van ons kunnen zich geen Fox Sports veroorloven. San Marco is geen heilige. En geen cabaretier, blijkt nu.

Ophef overal. Thuis én uit. De Duitse media rekenen af met onze Marco. Zo heel gek is dat niet. Daar zijn ze het nog niet vergeten. Dat doelpunt van hem in de allerlaatste minuut tegen West-Duitsland. Zo Duits.

Sieg Heil is niet om te lachen. Dat weet iedereen. Maar voetbal nabespreken moet nu eenmaal met humor. Meestal zijn het melige mannen die andere mannen melig moeten maken. Geen mens kijkt een halfuur naar stofzakken die breedtepasses en loopacties analyseren.

Niemand mocht het horen en iedereen hoorde het. Marco van Basten bood direct zijn excuses aan. Iedereen hoorde het en niemand wilde het horen. Marco van Basten moet zijn excuses niet aanbieden. Marco van Basten moet dood.

Zwarte humor is niet racistisch. Een dom grapje is niet fascistisch. Een dom grapje is gewoon niet grappig. Soms ben je een minuut stil. Soms zou je een minuut stil moeten zijn.

Soms eet je een pannenkoek en soms ben je er een.

Excuses aanvaard, Marco. Drie natte kussen en een Bol.com-cadeaubon voor jou.