shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Aafke van Pelt
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Dirk van Pelt
    • Emma Laura Schouten
    • Femke van de Griendt
    • Gastauteurs
    • Jam van der Aa
    • Jens Vydt
    • Jirke Poetijn
    • Joep van Dijk
    • Jozien Wijkhuijs
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Lilian van Ooijen
    • Maaike de Wolf
    • Manik Sarkar
    • Nelson Morus
    • Nicchelle Buyne
    • Pascal Vanenburg
    • Peter De Voecht
    • Steff Geelen
    • archief
      • Anne Büdgen
      • Anne-Minke Meijer
      • Bart Smout
      • Christine Geense
      • Claartje Chajes
      • Derk Fangman
      • Elske van Lonkhuyzen
      • Enver Husicic
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Gijsje Kooter
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Johannes Westendorp
      • Joop-Maris Vollering
      • Joubert Pignon
      • Kasper van Hoek
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leon Brill
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Matthijs Koevoets
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Nicole Kaandorp
      • Renée Kapitein
      • Renske van den Broek
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Sarah van Vliet
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
      • Tynke Hiemstra
  • Over shortreads_
Avatar foto Pascal Vanenburg
op 9 januari 2019
Deel dit verhaal

Schuld

Hij had er over nagedacht en het leek hem beter wanneer er geen God bestond. Op die manier hoefde hij Hem ook niet de schuld te geven van wat er gebeurde. Dat was zo bekeken toch een stuk makkelijker.

We waren 15 en 14 en grotendeels op onszelf aangewezen. Mama was er wel, maar kwam dezer dagen nauwelijks haar kamer nog uit. Ze lag in bed te slapen of te hoesten en soms allebei, wij zagen erop toe dat zij voldoende dronk, in elk geval probeerde te eten en vooral die veelkleurige pillen uit ontelbare potjes naast het bed en in de badkamer innam.

Mama was een schim van de vrouw die ze ooit was. Soms kwam ze de keuken in omdat ze uit een misplaatst schuldgevoel dacht dat ze eten voor ons moest maken, terwijl wij het koken allang en zonder morren op ons hadden genomen. Net als alle andere huishoudelijke taken. Dan steunde mama met haar broze lijf op het aanrecht zonder echt te weten waar ze moest beginnen. Dan pakten wij haar bij de arm en begeleiden haar naar de bank, of soms terug naar bed. Dan voelden we hoe rond haar botten nauwelijks nog vlees zat en hoe ze waarschijnlijk bij het minste zuchtje wind zou worden opgetild en weggevoerd, ver van hier.

Boven haar bed hing nog altijd het kruis vanaf waar Hij op ons neerkeek. Wanneer we naast mama’s bed zaten en haar uitgemergelde hand aaiden, drong ze er bij ons op aan te blijven bidden. Ik deed braaf wat ze vroeg, maar mijn broertje hield het na een poosje voor gezien. Hij sloot voor de vorm zijn ogen wanneer hij voelde dat mama naar hem keek, maar ik wist wat er door zijn hoofd speelde omdat ik steeds vaker hetzelfde dacht.

De enige keren dat mama het huis nog uitging, was wanneer ze naar het ziekenhuis moest. Dan kwam tante Rosa, die helemaal geen familie is maar gewoon een kennis van mama, haar halen met de auto. Soms gingen we mee, maar meestal moesten wij dan gewoon naar school. Zo kregen we niet te horen dat mama’s situatie weer was verergerd en dat er voorbereidingen moesten worden getroffen voor de periode erna. We kregen niet te horen dat de middelen die mama toegediend kreeg niet werkten, maar dat het middel dat mogelijk wel werkte buiten ons bereik lag. We kregen het niet te horen, maar we wisten het. Daarom geloofde mijn broertje niet meer in God, hij wees zijn vinger liever beschuldigend naar degenen die het verdienden.

We waren oud genoeg om te begrijpen wat er gebeurde, maar te jong om er iets aan te kunnen doen. Misschien dat ik daarom wel in Hem bleef geloven, ondanks alles, als laatste sprankje hoop.


Over welk nieuws gaat dit?


Vorige verhaal
Code Geel
Volgende verhaal
Heimwee

Over de auteur

Avatar foto
Pascal Vanenburg

Pascal Vanenburg is schrijver, journalist en redacteur. In 2017 verscheen zijn verhalenbundel 'De man die zichzelf in Auschwitz liet opsluiten (en 50 andere onvoorstelbare gebeurtenissen uit de geschiedenis)'.

Ook van deze auteur

Avatar foto door Pascal Vanenburg
04 april

Einde van de afrit

3 Minutes Read
Avatar foto door Pascal Vanenburg
26 maart

De verplaatsing

1 Minute Read
Avatar foto door Pascal Vanenburg
15 april

De dokter had een snavel

4 Minutes Read