De nevel hangt weer boven de velden. De dood ligt als een knusse pompoen in de vensterbank. Doodgaan is heerlijk voor de levenden, en nog fijner voor de doden. Nooit is het een kolkende zee van lava voor je voeten. Altijd een lief, toevallig scheurtje in een naar stroopwafel geurende winkelstraat. Stap stap, plof. Zand erover, bloemetje erop en klaar. Mooie stroopwafeldood.
Je opent een envelop uit Nieuw-Zeeland en ineens heb je een zwarte schorpioen. De knuffel brengt je terug naar die keer in Cambodja, toen je hem niet gelijk zag zitten. Het schemerde en je had gezwommen. Of de slang die gewoon een slang was geweest, en later pas dodelijk. Maar prachtig. Of de gids met de slippers en de reuzenduizendpoot. Meestal gaat het goed. Beter een toevallige ontmoeting met een gifbeest, dan een killfie. Ik wil dat woord niet eens typen. Niet omdat ik de mensen veroordeel die op gevaarlijke plekken een foto van zichzelf nemen, maar omdat het een gedocumenteerde dood is. Te weinig mysterieus. Met zo’n grizzlybeer op de achtergrond.
Wat de dood pas echt kapot maakt, zijn statistieken. Niet in een auto stappen omdat er een kans van 0,000000001% kans is dat je het niet overleefd. (Of: 0,00001%, als je bij mij in de auto stapt). Kleine kansen en heel kleine kansen en heel heel heel kleine kansen. Beter wacht je tot één van die hele kleine kansen als een visje opeens uit een kom omhoog springt. De visjes bepalen zelf wel welke er springt. Of er eentje springt. Groter is de kans dat er géén visje springt, maar er iets in je lijf of hoofd begint te knagen. Of in allebei tegelijk. We vreten vooral onszelf op. Laat de kansen maar aan de kansen over. Houden wij onszelf een beetje soepel. Meer kunnen we niet doen. Behalve niet te vaak onze kleren uittrekken tussen de schorpioenen.
Anderhalve week geleden zat je in een trein op een specifiek traject in Taiwan. Prachtig uitzicht: links de bergen, rechts de Indische Oceaan. Eén van de beste spoorwegen ter wereld. Beter dan die bladblazers hier in Nederland. De veiligste en meest comfortabele manier van reizen. Een verademing na al die hobbelige scooters en bussen van zuidelijk Azië. Je kreeg een persoonlijke stoel met een blije beer erop en het natuurschoon flitste aan je raam voorbij. De dood verveelde zich eh..
