shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Aafke van Pelt
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Dirk van Pelt
    • Emma Laura Schouten
    • Femke van de Griendt
    • Gastauteurs
    • Jam van der Aa
    • Jens Vydt
    • Jirke Poetijn
    • Joep van Dijk
    • Jozien Wijkhuijs
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Lilian van Ooijen
    • Maaike de Wolf
    • Manik Sarkar
    • Marthe van Bronkhorst
    • Nelson Morus
    • Nicchelle Buyne
    • Pascal Vanenburg
    • Peter De Voecht
    • Steff Geelen
    • archief
      • Anne Büdgen
      • Anne-Minke Meijer
      • Bart Smout
      • Christine Geense
      • Claartje Chajes
      • Derk Fangman
      • Elske van Lonkhuyzen
      • Enver Husicic
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Gijsje Kooter
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Johannes Westendorp
      • Joop-Maris Vollering
      • Joubert Pignon
      • Kasper van Hoek
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leon Brill
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Matthijs Koevoets
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Nicole Kaandorp
      • Renée Kapitein
      • Renske van den Broek
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Sarah van Vliet
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
      • Tynke Hiemstra
  • Over shortreads_
Avatar foto Anne Broeksma
op 24 oktober 2018
Deel dit verhaal

SCHORPIOEN

 

 

 

De nevel hangt weer boven de velden. De dood ligt als een knusse pompoen in de vensterbank. Doodgaan is heerlijk voor de levenden, en nog fijner voor de doden. Nooit is het een kolkende zee van lava voor je voeten. Altijd een lief, toevallig scheurtje in een naar stroopwafel geurende winkelstraat. Stap stap, plof. Zand erover, bloemetje erop en klaar. Mooie stroopwafeldood.

Je opent een envelop uit Nieuw-Zeeland en ineens heb je een zwarte schorpioen. De knuffel brengt je terug naar die keer in Cambodja, toen je hem niet gelijk zag zitten. Het schemerde en je had gezwommen. Of de slang die gewoon een slang was geweest, en later pas dodelijk. Maar prachtig. Of de gids met de slippers en de reuzenduizendpoot. Meestal gaat het goed. Beter een toevallige ontmoeting met een gifbeest, dan een killfie. Ik wil dat woord niet eens typen. Niet omdat ik de mensen veroordeel die op gevaarlijke plekken een foto van zichzelf nemen, maar omdat het een gedocumenteerde dood is. Te weinig mysterieus. Met zo’n grizzlybeer op de achtergrond.

Wat de dood pas echt kapot maakt, zijn statistieken. Niet in een auto stappen omdat er een kans van 0,000000001% kans is dat je het niet overleefd. (Of: 0,00001%, als je bij mij in de auto stapt). Kleine kansen en heel kleine kansen en heel heel heel kleine kansen. Beter wacht je tot één van die hele kleine kansen als een visje opeens uit een kom omhoog springt. De visjes bepalen zelf wel welke er springt. Of er eentje springt. Groter is de kans dat er géén visje springt, maar er iets in je lijf of hoofd begint te knagen. Of in allebei tegelijk. We vreten vooral onszelf op. Laat de kansen maar aan de kansen over. Houden wij onszelf een beetje soepel. Meer kunnen we niet doen. Behalve niet te vaak onze kleren uittrekken tussen de schorpioenen.

Anderhalve week geleden zat je in een trein op een specifiek traject in Taiwan. Prachtig uitzicht: links de bergen, rechts de Indische Oceaan. Eén van de beste spoorwegen ter wereld. Beter dan die bladblazers hier in Nederland. De veiligste en meest comfortabele manier van reizen. Een verademing na al die hobbelige scooters en bussen van zuidelijk Azië. Je kreeg een persoonlijke stoel met een blije beer erop en het natuurschoon flitste aan je raam voorbij. De dood verveelde zich eh..

 

 

 

 


Over welk nieuws gaat dit?


Vorige verhaal
koe
Melk drinken is racisme en koeien zijn nazi’s
Volgende verhaal
Ik wil rookworst

Over de auteur

Avatar foto
Anne Broeksma

Anne Broeksma (1987) woont in Utrecht en schrijft gedichten en korte verhalen. In 2014 verscheen haar poëziedebuut Regen kosmos kamerplant bij uitgeverij Atlas Contact, waarvoor het ze het C.C.S. Crone stipendium ontving. Momenteel werkt ze aan de opvolger. Ze stond met haar poëzie op festivals als Crossing Border, Geen Daden Maar Woorden en Lowlands en heeft een fascinatie voor Scandinavië, absurdisme en eksters.



Ook van deze auteur

Maaike de Wolf door Maaike de Wolf
19 mei

No way, José

1 Minute Read
Maaike de Wolf door Maaike de Wolf
28 april

Een stel wilden

45 Seconds Read
door Steff Geelen
08 april

Soul driven shit

2 Minutes Read