Ze had hem in de steek gelaten. Als hij eerlijk was, begreep hij nog steeds niet waarom. Ja, er waren ruzies geweest, op het laatst vaak meerdere per dag, maar hij had nooit gedacht… Als je een scheiding aanvraagt, wil ik niet meer leven, had hij gezegd. Als ik een scheiding aanvraag, is dat niet meer mijn probleem, zei zij.
De Australië-reis was al geboekt. Het geld uitgegeven. Annuleringsverzekeringen, daar geloofde hij niet in. Ga in je eentje, had zijn moeder gezegd. Misschien doet het je goed.
Rae, van de kangaroo-opvang, sliep net als hij, in een gastenkamer van het hotel. Haar huis was ingestort. De golfplaten die haar veranda hadden drooggehouden, lagen als een omgestoten blokkentoren op de grond. De omliggende grond was zwart. Hij las een boek in de hotelbar. Wil je helpen, had ze gevraagd.
Samen hadden ze blauwe plastic bakjes neergezet. Water, voor de achterblijvers. Het vuur was gedoofd, maar de brandgeur benam hem de adem. Van de dieren in de opvang was meer dan de helft verdwenen. Samen met haar buren was hij naar ze op zoek gegaan, de dode exemplaren. Zwartgeblakerd, zoals het gros van de stammen waartussen ze lagen, maar meestal nog intact.
Ik kan het niet, had Rae gezegd.
Ze wist precies welke er ontbraken.
Ze kende elke roo bij naam.
Niet veel later, kwamen de helicopters. Heb jij een vliegbrevet, vroeg hij. Met kratten vol winterpenen en zoete aardappelen, waren ze over het gebied gevlogen. Zij voorin, hij achter. Hij had de bakken leeggeschud boven het gebied. Ik hoop niet dat de overlevers ze op hun kop krijgen, zei ze, vlak voor dat ze de motor aanzette. Hij had erom gelachen omdat het, ondanks de horror van die dagen een grappig beeld was.
Terug in het hotel, probeerde ze met azijn de brandlucht uit hun kleren te krijgen. Roos zijn gevoelige dieren, had ze gezegd, ze worden al nerveus als je je kleren aan de waslijn hangt. Je bent geweldig, zei hij.
Daarna realiseerde hij zich, dat hij zoiets al heel lang niet gedacht had. Niet over zichzelf. Niet over zijn ex. De vrouw die hij tegen alle redelijkheid in, bij zich had willen houden. Het is over, dacht hij. Ze wil van me scheiden en ik leef nog. Het is over en ik ben niet bang.
Voor het eerst in maanden voelde hij zijn adem onder in zijn buik, het gewicht van zijn lichaam op zijn voeten. Alsof hij een ruimtepak had uitgetrokken. Voor het eerst in jaren, na het wassen van zijn lijf, het poetsen van zijn tanden, voelde hij zich schoon.
