shortreads_

Iedere werkdag een kort verhaal over de actualiteit
Menu
  • Beginpagina
  • Auteurs
    • Aafke van Pelt
    • Anna van der Kruis
    • Anne Lichthart
    • Dirk van Pelt
    • Emma Laura Schouten
    • Femke van de Griendt
    • Gastauteurs
    • Jam van der Aa
    • Jens Vydt
    • Jirke Poetijn
    • Joep van Dijk
    • Jozien Wijkhuijs
    • Laurens van de Linde
    • Lena Kurzen
    • Lilian van Ooijen
    • Maaike de Wolf
    • Manik Sarkar
    • Nelson Morus
    • Nicchelle Buyne
    • Pascal Vanenburg
    • Peter De Voecht
    • Steff Geelen
    • archief
      • Anne Büdgen
      • Anne-Minke Meijer
      • Bart Smout
      • Christine Geense
      • Claartje Chajes
      • Derk Fangman
      • Elske van Lonkhuyzen
      • Enver Husicic
      • Esther Porcelijn
      • Eva Gouda
      • Eva Kelder
      • Gijsje Kooter
      • Hanneke Hendrix
      • Inge Schilperoord
      • Johannes Westendorp
      • Joop-Maris Vollering
      • Joubert Pignon
      • Kasper van Hoek
      • Kira Wuck
      • Koen Caris
      • Leon Brill
      • Leonieke Baerwaldt
      • Lize Spit
      • Lucas de Waard
      • Mariken Heitman
      • Marron Das
      • Martijn Simons
      • Matthijs Koevoets
      • Max Hermens
      • Michiel Stroink
      • Mijke Pol
      • Nicole Kaandorp
      • Renée Kapitein
      • Renske van den Broek
      • Sander van Leeuwen
      • Sara van Gennip
      • Sarah van Vliet
      • Stefan Popa
      • Sylvia Hubers
      • Teddy Tops
      • Tynke Hiemstra
  • Over shortreads_
Avatar foto Anne Broeksma
op 10 februari 2017
Deel dit verhaal

Schaars

 

Armoede. Ik heb het woord heel vaak gezien: in kranten, opinieartikelen, in alarmerende stukjes van goede doelen. Ik begrijp nog steeds niet wat het is. Ja, heel weinig hebben. Maar wat betekent dat? Sinds ik geboren werd in een middenklassegezin met overal vangnetten om mij heen, ben ik afgesloten van toegang tot dit begrip. (Met vangnetten bedoel ik niet van die vlinderschepnetjes, maar zo’n gigantisch spinnenweb waar acrobaten op mogen vallen als ze hun evenwicht verliezen).

Een klein inkijkje in de verschijningsvormen van armoede kreeg ik toen ik een boek over armoede in Almelo las. Ik bleek al die jaren in een stad gewoond te hebben met op elke hoek een schrijnend verhaal dat voor mij verborgen bleef. Dat ik niet in één van de rijkere steden van het land was geboren, had ik al gezien aan het aantal Aldi’s, maar toen pas begreep ik dat er mensen zijn die niet naar de Aldi kunnen. Iedere keer dat ik naar de stad fietste om te shoppen, bleek ik langs een huis te komen met daarin een stel dat elke koffiepad vijf keer opnieuw gebruikte. Ze dronken warm water met een hint van koffieboon en zij was in verwachting van hun vierde kind. Wanneer ik naar het zwembad ging, passeerde ik een huis met daarin een gezin dat ooit diepvriesproducten had ingeslagen tijdens een financiële meevaller, ze verstopt had onder het bed wegens familiebezoek (wie tijdelijk rijk is tussen de armen, moet uitdelen) en dit vervolgens vergat, tot ze een week later wakker werden in een geur van rottende worstenbroodjes. Van mijn zus die bij de post werkte, hoorde ik dat ze soms stapels met aanslagen en dwangbevelen in één straat moest afleveren. De mensen haalden hun schouders op. Er waren er bij die nog nooit wél een brief hadden geopend. Voor wie geluk was: stilte voor de volgende storm van uitzettingen, boze instanties en bemoeizuchtige maatschappelijk werkers.

Wat er vanaf buiten uitziet als een gebrek aan intelligentie en organisatietalent, blijkt vooral een logisch gevolg van een leven in schaarste. Wie weinig heeft en veel verwacht, schijnt een soort overlevingsbrein te krijgen, waardoor lange termijnplannen (waarvoor je moet sparen) zinloos lijken en het kopen van een grotere flatscreen bij een financiële meevaller des te aantrekkelijker wordt. Hoeveel babymonden er ook gevoed moeten worden. Het kopen van dure dingen wordt een belangrijk compensatiemiddel. Zo wordt armoede tegelijkertijd groter én onzichtbaarder. Lastig.

Deze psychologie van de schaarste verklaart misschien ook waarom ik nooit echt zal begrijpen wat armoede is. Mijn hersenen hebben het nooit beleefd. Toegegeven, ik heb geen talent voor sparen, maar er is ook nooit een weggetje in mijn hoofd gesleten dat bij elke financiële meevaller roept: “koop iets duurs dat je niet nodig hebt!” Zolang ik de aanwezigheid van het grote spinnenweb onder me blijf voelen, zal ik afgesloten blijven van toegang tot het begrip. Eén ding weet ik zeker: ik weet niet wat het is. Ook al fietste ik er – zonder het te weten – vaak langs.

 

 


Over welk nieuws gaat dit?


Vorige verhaal
groot wit huis
Volgende verhaal
‘Kwilnietjes

Over de auteur

Avatar foto
Anne Broeksma

Anne Broeksma (1987) woont in Utrecht en schrijft gedichten en korte verhalen. In 2014 verscheen haar poëziedebuut Regen kosmos kamerplant bij uitgeverij Atlas Contact, waarvoor het ze het C.C.S. Crone stipendium ontving. Momenteel werkt ze aan de opvolger. Ze stond met haar poëzie op festivals als Crossing Border, Geen Daden Maar Woorden en Lowlands en heeft een fascinatie voor Scandinavië, absurdisme en eksters.



Ook van deze auteur

Avatar foto door Anne Broeksma
22 mei

PIER

4 Minutes Read
Avatar foto door Anne Broeksma
10 april

Wildverlangen

3 Minutes Read
Avatar foto door Anne Broeksma
20 maart

KOUDE KAT

4 Minutes Read