‘Ik ben een appel.’ Ze sprak de woorden hardop en hoopvol uit, maar wel zo dat haar nieuwe huisgenoten het niet zouden horen. Gespannen dirigeerde Rowinda haar blik: links, rechts, gelukkig kwam er geen reactie. In de hoge smalle gang van het klassieke grachtenpand hing een enorme spiegel, maar ‘die is om de werkelijkheid te verhullen’, had haar ganggenoot Helena tijdens de rondleiding min of meer trots uitgelegd. ‘Dat ding is zo oud als ons dispuut.’
Er hing een lichtbruin waas in het spiegelglas, Rowinda’s spiegelbeeld leek inderdaad eindelijk verlost van haar drie laatste jeugdpuistjes.
Ze hoopte dat ze in deze nieuwe wereld geen jaartallen van spiegels, namen van kledingmerken of uitstervende boomsoorten in haar hoofd moest gaan stampen, maar dat had ze natuurlijk voor zich gehouden. Haar strategie om overeind te blijven tussen de denkmatrozen van de Universiteit, was dat ze zou begrijpen. Empathie heette dat, ze had het gelezen op een website met tips tegen sociale stress. Er stond ook dat je kon oefenen met empathie voor dingen, omdat je als ding meer afstand tot je omgeving voelde.
Afstand gaf rust van binnen. En dat was volgens de site ‘het sterkste wapen’.
Als appel was ze krachtig en zoet en sappig, gemakkelijk en gezond. Ze ademde in, bolde haar wangen. Zacht aaide ze over haar gezicht en daarna omlaag, haar bescheiden boezem en de welvingen onder de donkerroze bloemenblouse van haar moeder. Die mocht ze eindelijk lenen, omdat haar moeder wilde dat ze voor niemand onder zou doen.
‘Hup Appelsientje, je bent een vrucht!’
Ze liep naar haar nieuwe kamer, pakte haar dummy, opende het raam, legde een kussen op de vensterbank en ging zitten. Ze begon te tekenen.
Een perzik, een koffiezetapparaat, een glas bier. Ze hadden bij haar opleiding gezegd dat het goed was om zo veel mogelijk te tekenen. Woensdag, donderdag, vrijdag, schreef ze erbij. Middelbare-Beroeps-Opleiding. Elke dag werd ze een ander ding.
Volgende week begon de ontgroening bij het R.S.V.H. Als glas bier zou ze proberen bitter te schuimen.
Ze voelde een zweem misselijkheid opkomen en probeerde zich op haar tekeningetjes te concentreren. Zou ze ooit kunnen vatten wat de lol van dit hele circus was?
Als ze straks een diploma als coupeuse kreeg, had ze in ieder geval een vak geleerd.
